Winterreis door het zuidwesten

Winterreis door het zuidwesten

door Onbekend

Het begint al te kriebelen en ik word al behoorlijk zenuwachtig. Ik moet deze dagen nog werken en ik begin zondag m'n tas in te pakken. Woensdag de laatste werkdag wordt een sofdag.

Alles gaat fout en ik ben tot 18.00 bij een klant bezig met z'n programmatuur. Eindelijk om 20,30 u neem ik de trein naar schiphol. Afscheid van Hetty en rijden maar. Gelukkig verloopt dit gedeelte van de reis prima. Op Schiphol even zoeken naar de shuttle bus van v.d. Valk. Ze staan allemaal bij elkaar die bussen aan het eind van de standplaatsen. Voor 7.50 brengt de bus me naar het motel richting Leimuiden. Daar zitten Mick en Mario (hierna M&M MP of MM genoemd) al te wachten in de bar. We kletsen wat over allerlei dingen en gaan om 1.00 uur 'tig' gangen af naar de kamer. Natuurlijk niet direct slapen. Wat zaakjes doornemen en even zappen.

ZELF NAAR Amerika?

Bekijk alle 265 reizen naar Amerika

Ik val al snel in slaap en hoor M&M af en toe lachen en praten. De wekker is via de TV ingesteld en zal om 6.15 afgaan.

Dag 1 Donderdag 16 november 2000

Ik schrik me rot van de TV die om die tijd aan schiet. Gauw tanden poetsen en aankleden want we hebben maar een uurtje voordat de shuttlebus ons naar schiphol zal brengen. Het ontbijt is voortreffelijk en zullen dat de komende vakantie ook niet meer meemaken. Al zou je van alles 1 ding nemen dan nog kan je het niet op.

Om 7.20 staan we buiten bij de bus. Koffers erin en op weg. Perfect relaxed zo geen gehaast en op tijd op de luchthaven. We kunnen direct inchecken en gaan eerst koffie halen in het "Amsterdam Café" boven. Daarna Shoppen! Wat Talisker en Dalwhinnie en het nodige leesvoer. De darmen goed ledigen want in het vliegtuig is dat niet zo comfortabel en zoveel ellende wil je de medepassagiers n.l. niet aandoen.

Het is krap zitten deze keer. We hebben nog geprobeerd business te krijgen maar helaas zonder bijbetaling lukt dat deze keer niet. In een rij van 5 hebben wij de 1ste 3 plaatsen. Achterons zitten 4 'ballen' verschrikkelijk hardop met de aardappel in de keel de kwekken. Af en toe maken we ook hardop een opmerking maar het helpt niets.

Ik zit aan het gangpad en dat heb ik geweten! Stewardessen met konten zo groot als een nijlpaarden, lopen af en aan en stoten iedereen aan die aan de zij kant zit. Van slapen komt dus ook niet veel. Het geluid is slecht. En het eten stinkt! . De meeste zijn ook boven de 50 jaar en lang niet zo aantrekkelijk als die bij KLM of Martinair en zeker niet te vergelijken met die van Singapore Airlines! .

Ik probeer een boek te lezen maar kan me niet concentreren, door die 4 ballen met hun gewauwel. De tijd kruipt. Eindelijk na 9 ½ uur komt Atlanta in zicht. Het regent pijpenstelen.

We hebben ongeveer 2 uur de tijd voordat we de vlucht naar Phoenix krijgen. Dan maar een drankje. Cola, Ice tea en een Strawberryfanta. Direct zo onwijs groot ondanks de bestelling "medium" ,dat heet daar large.

Dan naar de gate. Ook weer met Delta. Het duurt allemaal erg lang wat resulteert in een uur vertraging.

Ook nu weer krap zitten al is het dan voor 3 uur. Ik heb moeten ruilen met een mede passagier om bij M&M te kunnen zitten. Weer aan het gangpad en ja ook weer van nijlpaarden en olifanten konten hiero! Al zijn ze nu zwart van kleur. Van slapen komt ook nu maar weinig. Het enige wat het oplevert is pijn in mijn nek en daardoor hoofdpijn.

In Phoenix gaat het goed. Het is niet koud en bij Hertz besluiten we de Explorer om te zetten voor een nog grotere 4WD. 2 stappen hoger werd het een Excursion. Deze kon n.l. in Albuquerque (hierna Alb.) Worden achtergelaten. Het is een V10 cilinder 6,8 liter. Dus vermogen zat!

Eerst Phoenix in. Het is al donker en de stad ligt erg uitgestrekt, weinig hoogbouw. We proberen een Mexicaans restaurant maar dat ging net dicht. Aan een aantal agenten vragen we raad voor motel en restaurant. .."Blijf uit de buurt van 'van Buuren district.." waarschuwen ze. Wat het betekent weten we niet maar het zal daar wel niet pluis zijn. Voor motels is het er cheap en louzy! We volgen hun raad op.

Aan de overkant is het Hardrock café en we gaan er heen. Chicken wings (hot) veel te hot dus en niet te eten. Wat weg spoelen met bier en vele dollars armer gaan we zoeken naar een motel. We zoeken in het boekje van vorig jaar een Days-Inn op en komen in Scotsdale terecht even buiten Phoenix. Een suite die $89, - kost inclusief ontbijt. De Dalwhinnie en de Talisker worden uit de tas gehaald en de toast is gezet. Het is nu 1.30 plaatselijke tijd en 8 uur verschil met Nederland.We zijn nu zo 24 uur op dus zzzzzzzzzzz.

Dag 2 Vrijdag 18 november. Scottdale>Payson

Redelijk geslapen. Buiten is het stralend weer. Na een klein ontbijtje rijden we naar Old Town. Het ziet eruit als een modern western stadje vol met souvenirs winkels. Het is nog geen 09.00 uur en we lopen nu al te windowshoppen. De winkels gaan pas om 10.00 u open. We lopen wat straatjes in en komen terecht bij een antiek western winkel. In de etalage staat een oud western zadel. Binnen ligt en hangt het vol met oude cowboy en indianen spullen. Het is opzich al een een museum.

De eigenaar spreekt ons aan een geeft tekst en uitleg over diversen cowboy en Mexicaanse zadels. Verder vertelt hij zaken over Smith & Wesson, Colt en Winchester wapens. Over de ontwikkeling tijdens de burgeroorlog op wapen gebied. Aan de wand hangt het originele geweer van Calamity Jane, vrouw van Buffalo Bill. Ik moet ineens aan de strips van Lucky Luke denken met de Daltons, Jesse James en Billy the Kid! . Ze passeren allemaal in zijn verhaal en Mick koopt daar een boek over die Outlaws.

Kogels van de Colt pistool passen ook in een Winchester geweer waardoor het laden en meenemen van kogels een stuk makkelijker werd in die tijd. We vragen iets over de Rodeo en hij vertelt dat er dit weekend ééntje gehouden wordt vlakbij Scotsdale en Fort Mc Dowell. We gaan eerst wat inkopen doen bij de super. (Chips water en cola en appels voor mij.

Op de parkeerplaats spreekt een Israëlitische/Amerikaan ons aan en begint een verhaal over de vaart zo'n 40 jaar gelden. Wat we hier doen en nog wel zonder vrouwen. Hij vertelt een verhaal over Japanse en Koreaanse vrouwen en gaat lachend mee de super in. Verderop is een enorme bookstore waar we kaarten om onze 4WD weggetjes te kunnen vinden. We vinden er ook boeken over Arizona en Sedona waar we bij vertrek door de douane ambtenaar op geattendeerd waren.

Na een uur hier rondgedoold te hebben, gaan we richting Rodeo. Bij de ingang staat een indiaan met een vlaggetje om ons staande te houden. ...Wij komen voor de Rodeo(rodIEjo)!

.."You want to speak to somebody??" Vraagt hij. Nee willen naar de Rodiejo

.."Oh you want to watch de Rodeo!

.."You can park your car over there!"

Wat een klemtoon al niet kan doen. Er is een grote tribune en buiten rijden wat cowboys en girls hun rondje voor de training. Het is kwalificatiedag en we zien meisjes cowchasing en mannen bull-riding. Net als in een film.

Later zien we ook de barrelchase. Binnen zo vlug mogelijke tijd een "8" draaien en nog via een andere ton draaien en dan weer naar de eindstreep. Tussen de 17 en 19 seconden halen ze. Diversen paarden moeten zo'n kort draaien dat ze uitglijden. Het is een lekkere temperatuur en we zitten in ons T-shirt ontspannen te kijken. Kinderen worden met clowncowbows in de ring betrokken. Deze moeten trouwens tijdens het bullryden ook de stier afleiden. Op een gegevens moment blijft een cowboy aan het touw hangen en breekt een van de clowns zijn arm. Die overigens na een ½ uur met mitella weer in de ring verschijnt. (Hoezo een softie??)

Het duurt tot 16.00 uur en de kwalificatie voor de wedstrijd voor zondag is gereed. Er zullen prijzen uitgeloofd worden tot wel $30.000.

We rijden richting Payson via de Scenic road. Eerst nog de 4WD uit proberen op wat zandheuvels. Kracht genoeg!!

In Payson vinden we aan het begin van het dorp een motel Het kost voor een double queenssize room $59, - en het is niet veel bijzonders. Eerst moeten Mario en ik mijn zonnebril repareren met een geleend gereedschapsetje van de receptie. Deze was door het bergachtig terrein van het dashboard gevallen in het donker Ik was er denk ik op ben gaan staan. Na veel kunst en gepruts hebben we de bril weer gerepareerd. (Claimen op de reisverzekering!!)

's Avonds gaan wat eten in een plaatselijke saloon. Mannen en vrouwen vieren daar hun weekend zo te zien. Er is ook een karaoke figuur die met een remote microfoon klanten probeert te werven met boeken waar je liedjes uit kunnen kiezen van mierzoete country songs tot stevige rock. Als je maar kunt lezen op de monitoren en mee kan brullen. Hoe vals ook maakt niet uit... I left my ex's in Texas and see my sweetee in Tennessee.... En nog van dat soort. Het eten is goed en veel te veel ($50).

Zondag dag 18 november Payson> Flagstaff

Na alles weer ingepakt te hebben rijden we op weg naar Sedona. Onderweg bedenk ik me dat ik m'n kussen op de kamer heb laten liggen maar het kost teveel tijd en moeite om terug te rijden. (...Je durft het bijna niet te vertellen hè Peet? )

Na eerst een heerlijk ontbijt te hebben genoten in een klein restaurantje Onderweg zien we de 1ste rode rotsen. Sedona is heel erg toeristisch en we bezoeken een paar winkels. Een heeft buiten een aantal emaille borden hangen en die wil Mick wel even bekijken. Binnen is alles vrij duur en kitscherig, Na wat foto's rijden richting Flagstaff een grotere stad. De eerste sneeuw doemt op en we zouden op de heuveltjes al een aardig "steekje" kunnen maken met een board. Het dan ook al 9000 ft. Om 16.00 uur zoeken we de volgende Day's-Inn op. Dankzij het handige boekje kunnen we m.b.v. het plattegrondje deze gemakkelijk vinden. Voor $49, - +tax hebben we een prachtige kamer. Op de kaart zien we mooie pistes bij de San Fransisco peaks. We rusten wat uit en gaan daarna het dorp in. Bij de Ierse pub kunnen wat eten & drinken "Guiness"! We vragen aan de waitress of er een bios is en ze werkt een route uit op een servetje. Deze ligt buiten het dorp en heeft 9 zalen.

Om 00.00 uur netjes terug. Buiten vriest het -12 graden! En vanmorgen was het in Payson nog +12 graden!!!

Zaterdag 19 november Flagstaff> Glen Canyon

Vroeg wakker want de sneeuw lonkt! Ik dut nog een beetje na maar dan ook snel de spullen pakken. Ben je erop voorbereid? Vraagt Mick. Ik maak me zorgen over de evt. smakkers die ik zal maken en de gevolgen voor m'n nek. Om 8.45 u gaan we met snowboard kleding onderweg naar de piste. De weg is op sommige plaatsen glad en we schakelen de 4wd in.

Bij de piste is de weg afgesloten en we horen van anderen dat deze pas op woensdag open gaan. Zij gaan lopend naar boven om vervolgens een afdalinkje te maken. We hebben trouwens ook nog board en schoenen nodig dus het feest gaat niet door. Terug naar het motel om de 2de geboekte nacht af te zeggen om vervolgens door te kunnen rijden. We willen naar de Grand Canyon, een stukje hoger. We nemen een alternatieve route en komen op allerlei bospaden terecht die ook al onder gesneeuwd zijn. Vanaf 11.00 uur tot 17.00 rijden door bossen en besneeuwde weggetjes waar we beren -en hertensporen zien. De atlas en het kompas in de auto zijn een goede hulp om de juiste weg te kiezen. Prachtige landschappen en mooie open ranches komen ons voorbij. In de verte zien we een man te paard en keren terug. Hij is bezig koeien bij elkaar te drijven en maken een praatje met hem. Hij had ons al heen en weer zien rijden en vroeg of we verdwaald waren.

Ze hebben een coöperatie met andere ranches en bezitten zo'n 2300 koeien (meat cattle) Elke koe heeft 80.000 m2 acres nodig. Kun je nagaan hoe groot dit gebied moet zijn! Een paar jaar geleden was er nog een Luxemburg's echtpaar geweest die waren blijven steken in de modder. Ze hadden de nacht daar door gebracht. (Hadden wij ook wel gewild.

Er volgen paden en weggetjes met grote geulen en plassen waar we natuurlijk door heen crossen. De auto ziet er nu bruin/rood uit i.p.v. groen. In een flits zien we ongeveer 100 meter voor ons een lynx over het veld hollen. Ook zien we een sneeuwarend of adelaar (geel witte kop) bakkeleien met een aantal raven. Om 17.00 uur komen we Tusayan aan vlakbij de Glen Canyon een onderdeel van de Grand Canyon.

Mario hoort bij het tankstation waar we ramen proberen schoon te maken, dat de dichtstbijzijnde carwash 5 mijl verderop is dus we wagen dat stukje nog. Mooi niet, na 9 mijl zien we nog steeds niets en rijden we terug. Later vraag ik als we de rest met een beetje water en doekjes nog wat schoonmaken bij het tankstation dat het 50 mijl verderop was. Dan maar wachten tot een volgende gelegenheid.

Zoeken naar een geschikt motel. Het 2de blijkt een betere keus. Een bad en een drankje en dan naar het restaurant schuin aan de overkant, Yippe-ah-yee. Kun je wel nagaan wat voor restaurant. Met een T-bone en een ribeye waar ze Afrika een heel gezin te eten kunnen geven. Zo mals dat je had kunnen verwachten dat deze nog vanmiddag in de wei liep!

Terug bij het motel ziet het er nu vol uit met allerlei auto's waaronder een aantal pick-ups. Vlakbij de ingang zien we er eentje staan met een trike er op en er steekt een gewei uit. Blijkt dat men in hetzelfde gebied als waar wij s' middags waren diverse "Elk's" had geschoten. De buik open gesneden en met ijs gevuld, hebben deze lui een goed gevulde 'fridge' met de kerst. Ze noemen het een Royal Bull, wat je kunt zien aan de 6 punten aan het gewei...."Nice shot man!

Maandag 20 november

What a beautiful day!! U2 in de cd-speler en rijden. Wel nog even naar het restaurant van gisterenavond want ik had mijn pet laten liggen(..."het zal toch niet waar zijn hè lange Schwantz!")

Op weg naar de Grand Canyon. Met $20, - entree komen we binnen. Bussen vol japanners komen als diaree naar buiten om net zoals wij een blik in de diepte te werpen. Het is natuurlijk wel mooi zo'n wereld wonder. Beneden zien wat huisjes en een riviertje, en daar willen wij ook wel heen. We bekijken nog wat vieuwpoints en rijden er rechts omheen. Buiten het NP zien we al een paar indianen stalletjes met sieraden. We stoppen om te kijken maar er licht niet zo heel erg veel bijzonders. Het is het NAVAJO Reservaat. Verderop nog meer van 'Chief Markets' met native crafts and jewelery.

Via een ander dorp komen bij een oude trading post met een postkantoor en een grote souvenirwinkel. Eigenlijk hebben we wel trek maar we rijden toch richting Tuba city waardoor via een 4WD trial een stuk afsnijden. Vlak ervoor zien we de rommel al op duiken als we door een nederzetting rijden wat je hier zou kunnen vergelijken met een Woonwagenkamp. IJskasten autowrakken en flessen en blikjes. Vlak bij de stad zien we een carwash en gaan maar een poging wagen, want we hebben nogal behoorlijk bekijks onderweg.

De wasplaats is te klein om binnen te staan dus we parkeren de auto maar dwars voor 2 wasplaatsen. Eerst de ene dan de andere zijde afspuiten. Dikke klonten modder vallen op de grond en zelfs de motor moet er aan geloven. Zonder problemen spuiten we deze ook schoon en hij start wonderbaarlijk opnieuw.

Het is nu 15.30 en rijden Tuba city binnen. Niet bij McDonalds maar de plaatselijke indianenschuur ''Kate's Café". 2 cola en koffie en drie hamburgers met friet, en we willen nog een 4WD road zien te vinden om dan een motel op te zoeken en snijden zo een stuk af richting Page. Dit ligt vlakbij Utah. Sommige stukken kunnen we harder rijden dan op de freeway, grote stukken stof achterlatend. Net Parijs<>Dakkar!

Het is al donker als we in Page aankomen. Vlakbij het "Lake Powell' met de gelijknamige stuwdam. Het is nu 18.30 en zien een Day's Inn. Betere keus deze keer. Kunnen auto vlak voor de kamer parkeren en via de schuifdeur kan alles zo de kamer in. Buiten is het nu om het vriespunt en we zien een schitterende sterrenhemel. Er worden wat chicken wings gehaald en met behulp van cola en water weggespoeld. In de kamer en op de gang hangen prachtige foto's van de Glen Canyon en de stuwdam. Morgen maar van dichtbij bekijken.

Dinsdag 21 november Page >Escalante

We zijn al vroeg op en kijken naar een oude serie van Markx Brothers. Ik haal wat donuts en koffie bij de receptie en vogelen uit waar en hoe we door dat maanlandschap heen gaan rijden. De mobiele telefoon doet het nog steeds niet en we vragen of er in Page een telefoon winkel is voor raad. Blijkt dat men maar in een paar gebieden digitaal kan ontvangen. Hebben we daar een dure Tri-band voor! Er is kans dat we pas bij Alb. Weer contact krijgen

Bij de stuwdam is er een tentoonstelling van de totstandkoming ervan inclusief een diapresentatie. Wel waard om er even bij stil te staan. Eerst nog een volle tank en wat te drinken voor onderweg halen en dan richting 'Big Water'. Echt een maanlandschap met grijze hopen as en sintels en de weg wordt steeds smaller en hoger. Aan het kompas te zien moeten we terug om een andere weg te kiezen. Langs de weg zien we af en toe bordjes met "historic area" waar ze dan onderzoeken doen.

Na 2 uur hobbelen komen we een pick-up tegen. Hij moet wachten op ons omdat het pad te smal is om te passeren. We maken een praatje en vragen of we op de juiste weg zitten naar Escalante. Helaas zitten we veel minder ver dan we gehoopt hadden en hij wijst op de kaart aan hoe dan wel te gaan. Vreemd dat we daar waren '''want hier komt nooit iemand behalve wij en mensen die beesten hebben" zegt hij. Het zal ongeveer nog 4 uur kunnen duren voordat we in Escalante zullen zijn. Door de rivierbedding en over steenachtige paden komen we een soort zandschuiver tegen die de weg aan het egaliseren is. Dus toch een begaanbare weg. "Wat doen jullie hier nu?" We checken of we goed zitten en gaan weer verder door Tibet Creek en moeten dan door Hollow Creek om vandaar de weg naar Escalante te vinden. Onderweg zien nog steeds ruige stukken en Mick rijdt in een gat. Uitstappen en de situatie even bekijken. Met 3 wielen trekt die tank er ons wel uit en het klopt.

Eindelijk om 17.30 uur komen we in Escalante. Een klein gehucht met 2 motels en een restaurant. Ze schenken er geen alcohol en wat we willen bestellen is niet aanwezig. Dan maar een onsje minder. Het is er erg ongezellig en we krijgen alle drie de slappe lach. Op 3 mensen na is er niemand in het restaurant, dus dat geeft niets. Terug naar de overkant wat schrijven lezen en tv kijken. Nu is het Mario die snel in slaap valt. De vorige reis was ik het steeds. En "Blade Runner" is nog wel zo'n goeie film!

Woensdag 22 november Escalante> Hackwill

Vol goede moed op weg. Na pinnen bij de plaatselijke bank een ontbijtje bij "The Golden Loop". Veel en goed met regelmatige 'refills' van koffie. We rijden het plaatsje uit en schieten vrijwel direct een klein weggetje in. Het gaat goed grote hobbels en diepe geulen. De weg wordt steeds smaller en op een gegeven moment rijden we door takken en struiken soms in de rivier bedding dan weer er buiten. De auto loopt al aardige krassen op. De weg houdt nu echt op en zien een hekje waar de weg doorgaat voor wandelaars. Eromheen en via de rivier verder. Een paar honderd meter kunnen we echt niet meer verder en besluiten rechtsomkeert te maken. Wel jammer want we zijn al zeker 2 uur onderweg. We volgen ons eigen spoor terug totdat het een beetje vager geworden is door het water en Mario neemt een ander spoor. VAST! . Tot aan de assen en het cardan zakt de auto in de zompige modder. Niet voor of achteruit!

Krik op zoeken en omhoog met dat apparaat. Eerst nog zoeken waar de slinger en de verlengstukken zijn. Blijken die onder de motorkap te zitten gelukkig. Geen Lier. Geen Schep en geen telefoon.

Met behulp van gevonden platte stenen onder de krik en boomstammen komt de auto steeds verder uit de veren. Dan per wiel de krik ertegenaan zodat we onder wielen ook stenen kunnen schuiven. Boomstammen eronder en weer hoger. Het water sijpelt onder de banden neemt weer zand mee. Met behulp van stukken hout en onze handen graven we dieper om de stenen er onder te schuiven. Na 2 pogingen en 2 ½ uur later zijn we er nog steeds niet uit. Opnieuw opkrikken en opnieuw per wiel nog meer stenen eronder. Eindelijk na 4 uur schiet de wagen vooruit. Hartstikke blij en opgelucht omarmen we elkaar.

Op de terugweg vinden we nog een skelet van een koe en dat moet mee. De andere weg is ook beter be-gaanbaar. De ene "purschuimberg" na de andere doemt op en met de ondergaande zon ziet het er nog mooier uit. We passeren Boulder en een hele mooie Trading Post. Nog een mooie zonsondergang fotograferen en met donker komen we in Hanksville aan.

Een paar motels en 1 snackbar die open is. Inchecken voor $49, - en naar de overkant "Blondie's Café and Gift shop" Dat moet wat zijn!!. Niet dus. Er hangt een grijze baklucht en de souvenirs zijn gedateerd. Toch vindt Mick een mooie ring en met wat gerommel met prijskaartjes koopt hij er een. Na de BBQ burger met slappe friet gaan we vergezelt met baklucht terug naar de kamer.

Ik kan helaas met m'n Visa niet bellen omdat deze in NL is uitgegeven, en Mijn Eurocard had ik niet meege-nomen. Dan maar morgen via een telefooncel bellen.

's Avonds begint het te sneeuwen en Mick loopt naar buiten, Mario in z'n onderbroek erachteraan, pats op z'n kont! En de afstandbediening uit de hand in de sneeuw. Lachen gieren, brullen.

Donderdag (Thanksgiving) 23 november. Blanding (Utah)>Telluride (Colorado)

Buiten sneeuwt het. Ongeveer 7 cm en er hangt mist. We willen niet meer naar die friettent aan de overkant voor het ontbijt en nemen het voor lief en vertrekken. Na een paar km trekt de mist op en wordt het kraakhelder. De zon brandt goed. Opeens komen bij een gigantisch meer en zien beneden mensen in een bootje vissen. We rijden eromheen naar de benzine pomp, waar ook allerlei attributen te koop waren voor het vissen. We kopen er alle drie een muts die wij binnenkort met het snowboarden kunnen gebruiken. Ook kunnen we een broodje of burrito verwarmen in de magnetron. Na een bakkie koffie rijden verder langs het meer en gaan de bergen in. We volgen een bereden spoor door de sneeuw waar waarschijnlijk iemand eerder die ochtend was geweest. Het wordt al snelhoger en steiler. De sneeuw wordt ook dikker, van 20 cm tot wel 50 cm dik.

Na een paar mijl zien we een bord met de richting waar we heen willen maar het bereden spoor gaat precies de andere kant op. Dat weggetje was nog niemand geweest maar we gaan toch door. Ik rij die dag en schuif de sneeuw als een bulldozer voor me uit.

Af en toe moeten we achteruit en weer in de lage gearing vooruit. Schitterende sneeuwlandschappen waar schaduwen overheen liggen. Eigenlijk zonde om er op te gaan rijden, maar we moeten verder. Als we uit stappen staan we tot aan de knieën in de sneeuw. (Mario althans) Na zo'n 50 km komen we in Planting en versturen bij Comfort Inn een fax naar Hetty in New York. (wel even $4, -)

Vanwege thankgiving is alles dicht. En rijden we door naar Dolores. Dit is dan al Colorado. Onderweg zien we het landschap veranderen met meer landbouw. Veel Beancompany's. En op veel erven oude wrakstukken van auto's. Het is al tegen 17.30 uur als we vlak bij Telluride de herten over de weg zien rennen. Het dorp ziet er uit als een resort net zoals in Aspen. Super-de- luxe! We gaan gaan rechtsaf en rijden een soort oprijlaan op met links en rechts verlichte bomen. Tot aan de slagboon en zien voor ons grote appartementen en hotels op doemen. Wij rijden naar beneden en de lichten van de bomen floepen aan. Een van de grotere hotels (Aspen peaks) kost $230, - maar dat vinden we teveel, ook al krijgen we er veel luxe voor.

Er komt iemand op ons af en vraagt of we al een slaapplaats hebben. Hij zou een vriend bellen in het dorp en die wist wel een goedkoper hotel. TRA of de Victorian INN. Even omrijden 5 mijl en in het centrum, komen we bij Rose Grocery. Daarboven was een hotelreceptie in verbouwing en we krijgen een kamer voor $140, - inclusief 2 ski dagpassen @ $40, - dus dat valt mee. Direct het dorp in, om te kijken waar de skishop is om de snowboardspullen te huren. Omdat we de volgende dag de hele dag gaan snowboarden en dan niet met natte kleren verder willen gaan zoeken, bespreken nog een nacht in de Victorian Inn. Voor $85, - een prima kamer

Dan eerst eten. In het oude dorp zien we prachtige kroegen en restaurant. Helaas is de Mexicaan dicht en we komen uit bij de Italiaan. Een mooi restaurant met een houten vloer en een lederen plafond. Het eten is voortreffelijk Carpaccio en een lekkere wijn erbij Chianti Classico, maar je zou er in Nederland makkelijk met z'n vieren luxe met wijn uit eten kunnen gaan. Terug op de kamer nog even een Harrison Ford film bekeken met een JD (gekocht bij de plaatselijke liqour store.) (Inmiddels waren de schotse malt's er al doorheen (met smaak)).

Vrijdag 24 november Telluride.

Al weer vroeg op om de snowboardspullen te gaan huren. Beneden bij de ski lift in het dorp t.o. de skishop begint het al aardig vol te lopen. Wij naar binnen. Graag schoenen en een 3 boarden, want de jongens hebben al schoenen. Helaas voor M&M zijn er geen boarden geschikt voor hun bindingen dus moeten zij ook schoenen huren. Doordat ik al 3 jaar niet meer op een snowboard heb gestaan, weet ik mijn maat niet meer dus ik begin maar met 8 (=43) en kom uiteindelijk uit op 10 ½. Je kunt met deze bindingen makkelijk in en uit je board stappen net als bij 'gewone' ski's.

Buiten staan we nog te wachten op Mick die wisselgeld aan het halen is voor de parkeermeter. En met pijn aan mijn tenen zeg ik dat ik toch nog een maatje groter ga halen. In de shop doen ze niet moeilijk. Wij moeten per slot van rekening een toffe dag hebben. Eindelijk om 10.30 kunnen met de gondel naar het resort en vandaar naar het eerste lift station.

Met stoeltjes liften (4 naast elkaar) gaan we de piste op. Staalblauwe lucht en ikke zenuwachtig. We gaan tot 11600 ft. En ik stap makkelijk uit de lift met 1 been op het board en klik de ander onder het glijden op z'n plaats, slotje erop en racen naar beneden. Het gaat uitstekend en merk dat ik niet veel ben vergeten. Ik val een keer hard op mijn kont maar de ander keren gaat het best naar mijn zin. Na de 1ste run veranderen we de stand van onze bindingen. Ze staan nogal freestyle afgesteld waardoor je eigenlijk 90 graden op je board staat. Tegen het eind van de middag nadat ik nog hoger ben geweest besluit ik om zelf zonder M&M verder te gaan, om een beetje vaardigheid op te doen. Zij nemen omstreeks 16.00 uur nog 1 keer de laatste lift en gaan nog een keer helemaal naar boven. Ik wacht ze op bij 'Skiërs Union Place'. Om weer naar het dorp te kunnen heb je veel geduld nodig omdat er een grote rij staat bij de gondel. Na een 25 min. Wachten en een ritje van 15 min zijn we terug beneden bij de skishop. Spullen inleveren en de auto halen. Veel spierpijn dat wel, maar heerlijk geboard!

Terug op de kamer een lekkere JD en een warm bad. Ik val er in slaap maar tegen 19.00 uur kom ik gerimpeld uit bad en gaan we wat eten. Nu wel bij de Mexicaan. Een leuk restaurant en een vrolijke bediening, En met volle pens en met -/- 9 graden terug naar het motel. Alles gloeit nog na van het snowboarden en val al snel vermoeid in slaap.

Zaterdag 25 November Telluride (Colorado) >> Aztec (New Mexico)

Het is al 08.00 uur en het is nog steeds donker. Puike gordijnen in deze kamer! Mick haalt koffie met muffins die zij niet te eten vinden. Ik prop zo'n droog geval met behulp van wat slobber- koffie naar binnen. Onderweg maar ontbijten. We moeten een hele lus maken om naar New Mexico (NMX) af te kunnen zakken. Om 09.30 uur stoppen we langs een klein hutje waar al wat auto's staan, om te ontbijten. Een grote omelet met Hashbrown's, (geschaafde gebakken aardappelen) waar we de hele dag op teren. Onderweg kopen we bij een super het nodige junkfood. In Oulay nemen we nog een kopje koffie (echte espresso) om naar de WC te kunnen. Het dorp ligt er prachtig bij. We lopen er wat rond en gaan bij een western store naar binnen voor e.v.t lederen 'leg flaps". Wel een hele hoop hoeden maar de rest kunnen we niet vinden. Tussen de besneeuwde bergen in, zien we grote ijspegels van bevroren watervalletjes. Bij zulke stukken is de weg erg glad.

Net na het dorp zijn wat auto's gestopt om naar steenbokken te kijken. Natuurlijk stoppen wij ook en nemen wat foto's. Verderop zien diverse pick-ups waar mee mensen opgehaald kunnen worden die zo van de weg af snowboarden. Dan zien we diversen (verlaten) mijnen half in de sneeuw en komen tenslotte in Silverton aan. In de foldertjes staan wat bezienswaar-digheden maar dat moet dan voor in de zomer zijn, want het is er nu een spookstad. Winderig en stil.

We speaken wat door een aantal ruiten en gaan dan maar op weg naar Durango onder in Colorado. Dit is een drukke stad en rijden er snel doorheen. Pakken een stukje highway en rijden NMX in, richting Ignatio. Bij een tankstation vragen we of er ook ander wegen zijn want onze kaart geeft geen kleine weggetjes op nummer aan. Binnen wijst een jongen m.b.v de kaart hoe we het beste kunnen rijden naar Ignatio In de prairie doemen overal "Ja Knikkers" op en gas tanks. Duidelijk te zien dat er in NMX veel olie en gas uit bodem te halen is.

Opnieuw bij de indianen neder-zettingen zien we de lege flessen en blikjes en andere rommel. Via prachtige zonsondergangen komen we in AZTEC aan. Een doorgang dorp richting Farmington. Het motel is goedkoop en goed en we gaan nog even op zoek naar een boekwinkel of tankstation voor een duidelijke kaart. Maar helaas zijn die kaarten niet te vinden.

Bij de plaatselijke PIZZAHUT doen we ons te goed aan een grote pizza en een portie chickenwings. Bier werd er niet geschonken maar wel cola dat door het ijs naar chloor smaakte. Er komt een gezin binnen met een enorme dikke vrouw Ze bestelt het nodige en schept bij de salade bar grote soeplepels saus en mayo er over. De waitress die ons helpt heeft ook al zo'n omvang. En dan gaan wij er ook nog eten. !! Worden wij ook zo??.

Zondag 26 november Aztec>>Taos

Pas 8.45 uur op. Naarmate de vakantie vordert wordt het steeds later. Gauw douchen en ontbijten. In het boek op de kamer waar iedereen wat in kon schrijven stond dat het een uitstekend ontbijt had. Dus maar even uitproberen. Niets bijzonders dus. Een stuk donut opgewarmd in de magnetron en slappe koffie en thee. Nog even uitzoeken welke kant we opgaan. We hebben bij de receptie gevraagd waar de ruines waren, en dat blijkt vlakbij te zijn. Omdat het zondag is het plaatselijke museum gesloten. De opgravingen met het museum zien er verzorgd uit en zijn heel interessant. Een wordt een film vertoond over de Pueblo indianen en hun neder-zettingen in de bergen. Buiten kun je de vroegere huisjes bekijken. Inclusief een rituele bijeenkomstkoepel half in de grond. Binnen het uur hebben we het gezien en rijden de '60' op richting het zuiden.

Eten wat om 12.45 uur bij CHAMA en ik bel Kirsten op in New York om via haar Hetty te laten weten dat we het goed maken, want de mobiele telefoon heeft hier nog steeds geen netwerk.

We klimmen een stuk hoger en zien opeens een dood hert liggen. Het oog is er al uitgepikt door de boven ons vliegende raaf. Ook voelt het nog warm aan, maar dat kan ook door de zon komen. Wij zouden het meege-nomen hebben om in de vriezer te bewaren, voor een lekker stukje wildbout bij de kerstmaaltijd.

De '64' volgend komen we bij een kruising en zien een groot roze huis. Op de gevel staat Galerie. Het is gebouwd in Adobe stijl. We keren om en lopen op de deur af. Deze gaat al open en de kunstenaar laat ons binnen. Heel langzaam pratend en met een donderbruine stem vertelt hij het e.e.a.. Het is een oude school geweest en in het grote klaslokaal hangen alle muren vol met kunst.

Hijzelf maakt collages de rest is aangekocht van collega kunstenaars. Vanuit de gang kunnen we ook de slaapkamer en zijn woonkamer in. Overal hangt kunst en door de ramen heeft hij een prachtig uitzicht op de bergen. Binnen in de woonkamer bivakkeren wel 11 honden maar het is er heel erg schoon en je ruikt er niets van. Er is ook nog een binnentuin. We vragen wat en vertellen ons verhaal.

Na een ½ uur nemen we afscheid. Nog geen 10 minuten verder zien we allerlei bouwsels in de prairie die lijken op GOUDY tempels met van die punten en versiersels aan op/aan de daken.

Het is een 'private road' maar we rijden er toch door heen. Het zijn uit de grond opgetrokken woningen waarvan de achterkant de aarden wal is en het dak soms van klei of andere recycling materialen is gemaakt De voorzijde is helemaal van glas, schuin geplaatst naar de zon. Bij elk huis is een zonnepaneel voor energie en er zijn waterputten. Het lijkt in eerste instantie op een alternatievelingen dorp. Bij de uitgang staat een bord met "Earthship people".

Vlak voor Taos zien we een grote Ranch store. Wij naar binnen. Vol met lederen kleding, bontjassen -en hoeden in allerlei soorten en verder kleden en snuisterijen. Aan de andere kant is er een gedeelte met meubels en huisinrichting. Het gaat teveel de "huisvlijt-kant" op dus gaan we richting Taos stad.

Direct valt op dat er veel galeries zijn met moderne kunst. Eerst rijden we de hoofdstraat door en gaan een andere western store binnen. Ook daar zijn geen laarzen in Acylia's maat te krijgen of niet de juiste kleur. En 'Leg flaps' hebben ze helemaal niet. Dan maar een motel opzoeken. Het Best Western motel kosten $95, - dus we gaan naar de overkant. Voor $50, - een prachtige suite. Ik loop nadat we de spullen in de kamer hebben gezet terug naar de receptie en vraag naar die huizen die half onder de grond gebouwd zijn. ..."Ik bewoon er zelf een".. Zegt de vrouw achter de balie. Dus geen alternatievellingen. Wel wordt er met recycling materialen gewerkt. En er zijn geen bouw regels. Er wordt een stuk grond gepacht en men gaat zijn gang maar. Spreekt ons wel aan.

Mick heeft koppijn en neemt een dubbele portie Saridon weggespoeld met melk en JD. Na een uurtje is het over en gaan we naar een restaurant. Het eerste bevalt ons niet zo maar het tweede ligt ergens afgelegen in een hofje "Roberto's" een echt authentiek Mexicaans restaurant. Het pand is wel 150 jaar oud en dat is aan de inrichting goed te zien. Tamala's eten we. Het zijn in maïsbladgestoomde taco's met beef of chicken. Erg lekker. Na het eten willen we nog ergens wat drinken maar we vinden geen leuke kroeg. Dat ligt waarschijnlijk aan het seizoen. Wel lopen verschillende pleintjes af om ons te oriënteren waar we de volgende ochtend naar toe willen.

Maandag 26 november Taos > Santa Fe

Het is al negen uur als we wakker worden. Bij de receptie halen we voor het eerst bruine boterhammen met Peterpan pindakaas (zonder stukjes noot)! We pakken de auto in en rijden het centrum in. De antiek western store is nog niet open dus gaan we eerst wat andere souvenirs winkels af. Veel Turqouise en zilver. Dan naar de antiek shop. Aan de muur hangt een enorme bisonkop. En verder oude sheriff sterren en gebruiken laarzen en hoeden. Wel aan de prijs. We kopen er niets en gaan naar de overkant naar een galerie. De Artiest nodigt ons naar binnen en vertelt honderd uit over zijn technieken. Perspex met daarop rijstpapier en foto's. Waardoor, als er met licht erachter wordt gewerkt een 3-d achtige voorstelling te zien is. Verder op spanning gebrachte doeken waar ook foto's in verwerkt zijn. Of holografische folie waar verf op gezet is en een diepte werking te zien is. Mick loopt te zuchten als hij nog een paar werken ophaald en we geven te kennen dat we naar Santa Fe willen. Dus krijgen we een kaartje en een web adres en verlaten de galerie.

Ten noorden van Taos is er Taos Pueblo. Een authentiek dorp vol met Adobe huisjes. We parkeren de auto en gaan via een hek naar binnen. We worden verderop tegengehouden en moeten p.p $10, - betalen plus nog een keer $10, - per camera. Dat doen we niet en lopen terug.

We zien een paardenranch en rijden daar heen met 10 km p.uur hobbelen het weggetje op. Ik hoor een fluitje en zie in de spiegel dat een indiaan op zijn fiets die ons wil stoppen. .."Waar we heen gaan en ..."ik zie een camera op je schoot liggen, dus neem geen foto's anders moet ik de film afpakken" Wat een onzin, we hebben gelijk geen zin meer en keren om.

De horseranch stelde ook niets voor en gaan bij het tankstation wat cola en water halen en tanken een beetje bij.

Richting Santa Fe zien we een bordje met 'Buffalo ranch' en gaan daarin. Natuurlijk niet via de normale weg met maar een 4WD track. Het wordt steeds dichter en niet meer te begaan. Ik zie onderweg iets glinsteren. Ik stop en raap een steen op. Het zit vol met kristallen en gooi de steen doormid-den. Binnenin zit het vol Smokequartz. Alle drie krijgen we de smaak te pakken en gooien stenen en keien stuk op de grond in de hoop Turkoois en Amethist te zullen vinden. Helder kristal genoeg maar daar blijft het bij.

We rijden verder en kunnen op het laatst niet meer verder. Het wordt trouwens ook al schemerig en we hebben nog steeds geen Bisons gezien. Terug gereden vlakbij het begin van het weggetje gaan we rechtsaf en zien dmv de verrekijker de afrastering met Bisons. We moeten een stukje lopen en maar dan zien we de grote beesten.

Buiten de "corel" lopen de koeien die, ons net zoals in Nederland je dom aankijken om vervolgens wanneer je vlakbij bent, er van door te gaan. De Bisons grazen rustig door. Het is heel 'bisonder'!

Vlak voor Santa Fe gekomen wordt het nu donker. Ook dit is een grote stad wijds uitgestrekt en gaan op zoek naar een motel. Bij de 2de checken we in. De receptie is niet meer dan een klein hokje waar een behoorlijke Mexicaanse etenslucht uitkomt. Voor $50, - kunnen we op de kamer. Het ziet er sobertjes uit maar voor een nacht is het voldoende. Na het uitpakken gaan we down town. Met behulp van de bij de receptie ver-kregen kaarten is het makkelijk te vinden.

De binnenstad ziet er Adobe-achtig uit.Zelfs het Hilton. Overal souvenirs winkels. We vinden een restaurant in een van de kleine hofjes "the Shed" Creative cooking. Het pand is wel oud. En het eten voortreffelijk. Als we binnen komen spreekt een man aan de tafel naast ons aan. Hij hoorde een Belgische klank zei hij. (Gelukkig geen Duitse klank!!) Hij had ons gezien en onze bruine auto in AZTEC. Zij waren ook op vakantie in New Mexico e.o. en kwamen uit Seattle. We kletsen wat over onze vakantie ervaringen en gaan aan het diner, vergezeld met een lekker Californisch wijntje.

Daarna gaan we op zoek naar een bios. Vlakbij ligt een winkelcentrum. Hierin is een bioscoop. De film was reeds begonnen maar er is nog een bioscoop vlakbij ons motel en gaan daarheen. Maar daar draait de film naar onze keuze niet en besluiten eerst nog wat te gaan drinken en de tijd vol te kletsen. Dat lukt aardig en gaan om 21.45 naar de bios waar we eerst waren. "Unbreakable" met Bruce Willis en Samuel L. Jackskon.

Mario valt in het begin in slaap en wordt wakker geschud door het harde geluid. De film doet ons denken aan de 6th Sense en is erg moeilijk. Ik denk dat ik deze film later op video nog een keer moet zien om hem goed te begrijpen.

Terug op de kamer nog een nippie JD en dan maar slapen. Morgen moeten we de auto schoonmaken, en dan richting Alb..

Dinsdag 27 november. Santa Fe> Albuquerque

Om 08.45 wakker. Niet douchen want daar worden we op deze kamer nog smeriger van. (Haren in bed (van een ander) en een smerige douche. Dus een beetje water plenzen en aankleden.

In Down Town zoeken we eerst een breakfast café op. Onderweg kijken we wat etalages door die we de vorige avond ook hadden bekeken. Bij een winkel zit een meisje spulletjes recht te zetten en te etaleren en wij kijken zo in een mooi "berglandschap". Waarschijnlijk heeft ze het zelf door want ze kijkt op een gegeven moment naar beneden of ze geen inkijk heeft (dus wel) en we lopen lachend weg.

Eerst gaan we een mineralen -en fossielen winkel binnen. Wat we gisteren in het klein hadden gezien, ligt hier mooi verlicht in vitrines. En voor een behoorlijke prijs. Natuurlijk zijn ze hier mooi geslepen maar het geeft wel een idee om de volgende keer zelf iets mee te nemen om geologische vondsten te doen.

We zien ook dinosaurus eieren en mooie schelp fossielen. Mick koopt voor Jesse een groot stuk graniet met fossielen van zeeschepen.

Hierna komen de sierraden aan de beurt en struinen en allerlei winkeltjes af. Prijzen verschillen nog al van de een en de ander. We slagen alle drie om wat te bemachtigen. Ik koop wat bij een indiaan die met nog 30 an-deren onder een veranda met een kleedje vol sieraden zit.

Om 13.30 uur rijden richting Alb. En vinden een Carwash. Het valt (vies) tegen. We zijn zo'n 2 ½ uur bezig geweest. Eerst met de hoge druk spuit en toen door de wasstraat. Helaas komen de krassen nu nog meer te voorschijn. Terwijl ik de binnenkant stofzuig gaan M&M naar de super om wax te halen. Dit spul maakt helaas de krassen wit en er wordt turttle wax gehaald wat een beetje vetter is.

Nog een keer nat spuiten en door het stof wat hierna opkomt zie je er niets meer van.

Richting Alb. Komen we door allerlei kleine dorpjes zoals Golden en Madrid met oude mijnen en opnieuw sieraden winkels. We laten ze voor wat ze zijn en rijden door. Onderweg opnieuw een prachtige zonsonder-gang. Toch maar weer een Day's Inn zoeken en gevonden. Voor dezelfde prijs ($50) krijgen we hier wel een prachtige kamer. We boeken voor 2 nachten.

We pakken de spullen uit de auto en reorganiseren de koffers alvast voor de terugreis.

Bij de receptie vragen we de route naar de bios, want die film van gisteren beviel niet.

Ook Alb. is erg uitgestrekt en m.b.v een paar keer vragen, komen we bij een gigantische bioscoop. 24 zalen. Het ligt op een industrieterrein buiten de stad. De film begint omstreeks 22.00 uur en we gaan naar een restaurant ertegenover. De "Texas Steakhouse". Een supertent met een T-bone die ik nog nooit in Nederland heb gezien. Ik neem genoegen met een Angus ribeye en die andere twee een T-bone van 14oz. Ongeveer 600 gram (inclusief bot n.l.) We gaan terug naar de bios. Onderweg bewonderen we nog een grote truck met oplegger. De cabine is zo groot als een caravan. De chauffeur komt er net aan. Ze gaan naar Canada.

Voor $24 drie tickets voor de film. Een beregoeie film. De "6th Day" met Arnold Schwarzenegger. Na 2 uur, vol enthousiasme terug naar Day's-Inn. Morgen kunnen we de spullen laten staan op de kamer want het wordt onze laatste winkeldag.

Woensdag 29 november Albuquerque

Eerst naar de 1ste Western warehouse. Voor Lorraine kunnen we geen "Saddle barns' (Leg Flaps) vinden maar wel een leuk shirt. Ik pas nog een oud type cowboy-broek. Hij past goed maar ik denk dat ik met zo'n pyjamabroek in Nederland niet op straat durf te lopen, dus ik laat hem hangen. Bij de volgende western store hebben ze ook zadels en tuigen en een grote collectie spijkerbroeken. Helaas slagen we daar ook niet en rijden het oude gedeelte in. Nog een western store geprobeerd zonder resultaat en dan maar even wat eten bij "High Noon" aan de overkant.

Aan de overkant waar op de ruit van een oud shoppie staat "Own import from native indians".., gaan we naar binnen. Een aardige man en goedkoop. Er is ook nog een vriend van hem, een Indiër met een tulband en raken aan de praat over politiek en onze vakantie ervaring. .."Volgende keer bij hem op de ranch logeren, dan kunnen we daar paardrijden.." zegt 'ie. Zijn familie heeft ook in Amsterdam een fabriek staan waar ze "Golden Temple" thee verpakken.

We nemen afscheid en gaan het historisch museum in met dino's. Een heel mooi verzorgd museum, waarin volgorde van de geschiedenis alles is opgesteld. Na 2 ½ uur verlaten we het museum en hebben plannen gemaakt voor volgend jaar (Californië).

Daarom willen we alvast een kaart kopen van dat gebied en gaan op zoek naar een bookstore. Na een paar straten zoeken komen wij bij de UNM. Een door de universiteit gerunde boekenwinkel. Wel veel kaarten maar geen groot aanbod over de staat Californië. We zoeken er nog een en komen bij opnieuw een enorme bookstore.

Net zoals we met de reis begonnen, in Phoenix is hier, in Albuquerque ook zo'n keten.

Buiten de verschillende afdelingen van kunst muziek en koken ook een grote afdeling voor muziek. Je kunt er de Cd's beluisteren die per 6 op een display staan. Wil je toch een andere beluisteren dat kan dan ook net zoals bij ons in Nederland.

Er is van Californië maar 1deel, het zuidelijke en het noordelijke moeten we bestellen. Dat doen we dan in 1 keer maar in Nederland. Na zo'n 2 uur daar rond gesnuffeld te hebben gaan we op weg naar een jazz club. Rythem and Blues café met live music wat we onderweg al hadden zien staan. $5, - entree en speciale (goedkopere) tarieven voor Frozen Margaritha's en biertjes. De band lijkt op een mix van Gloria Estefan en de Gipsy kings dus veel Latino American Music. Weinig blues dus, maar dat geeft niet. Halverwege de avond komt er een stel voor ons aan een tafeltje zitten. Zo'n mooie meid en zo'n verschrikkelijke eikel van op een stoffig boekhoudertje lijkende gozer. Zonde!!!

Ze zijn erg verliefd bezig en het meisje buigt nogal voorover en tovert een heel mooie tattoo tevoorschijn. Uit d'r broekje komt een soort slang tot halverwege haar onderrug. We kunnen onze ogen er maar niet van af houden. Het café raakt nu aardig vol en er wordt her en der gedanst.

Na een toegift is het om 01.00 uur afgelopen. Nog een aardige opmerking tegen het meisje met de tattoo en dan nog wat knagen onderweg.

We zoeken een Pizzahut op maar die zijn al gesloten. Dan maar een kippetje of zoiets halen bij de super want die zijn wel 24 uur open. Het blijkt een non-food store te zijn dus we rijden weer een stukje verder. Wel goed in de spiegel kijken naar politie want die rijden af en aan. Ze zijn denk ik op weg naar een inbraak want ze rijden alle 6 of 7 dezelfde kant op.

Dan komen we bij een snackbar en nemen 3 burrito's Terug in het motel zijn die snel op. Tanden poetsen en de fles JD nog op maken. Mario is al in slaap na 5 minuten. Homooo! Mick en ik schrijven nog wat in het reisverslag en kijken nog wat TV. Morgen op tijd op, want we moeten de auto inleveren.

Donderdag 30 november. Albuquerque>> naar huis

"Jongens het is al 08.30 uur hoor!". Vlug douchen en de spullen inpakken. Ik haal koffie en donuts, en de ½ liter JD en de Southern comfort gaan over in een leeg cola flesje, want het is heiligschennis om dat weg te gooien.

Het vliegveld is maar 7 mijl verderop en de parkeerplaats van Hertz is goed aangegeven. Bij de controle probeer ik nog de drop-off kosten eraf te krijgen omdat de auto een licence plate heeft van New Mexico maar dat mag niet baten en krijg de afrekening van $306, - voor de upgrade van de Explorer naar de Excursion en de drop-off kosten. Leuk geprobeerd maar helaas.

Een kruier brengt onze koffers naar de incheck balie. We kunnen een plaats krijgen bij de Emergengy exit. Of we dan wel vloeiend engels spreken want bij calamiteit moeten we wel de instructies van het vliegtuig personeel goed snappen. Geen probleem dus. En of we onze koffers zelf ingepakt hebben en daarin niets verdachts hebben verstopt. Geen grapjes over maken want dat hebben ze niet graag. Alles is geregeld en dan aan de lekkere koffie. Ook bellen we alle drie naar huis. Het is daar nu 18.15 uur. Nog even flink naar de wc want het wordt een lange zit. Er is iets met de sluiting van de bagageruim dus we vertrekken 15 minuten later.

We zitten heel comfortabel. De hoofdtelefoon kost $5,- ,maar het geld is op en trouwens, we willen lezen.Het duurt maar 3 uur voordat we in Atlanta zijn. Daar hebben we 1 ½ uur de tijd voor wat te drinken of te eten. En zoeken een bar op. Om 17.50 uur lopen we naar de gate en krijgen een heel relaas over ons heen. .."Dat ze wel wisten waar we zaten," en .."dat we te laat waren". (De boarding pass en de stoel waren immers al bekend?)

We laten het van onze schouders vallen en gaan naar binnen Nadat we een moeder met kind van onze plaatsen hebben we gepraat, (het etterjochie zat al met de telefoon uit de stoel voor hem te spelen en wilde deze niet los laten) Gaan we zitten, 4 plaatsen voor 3 personen. Van slapen komt er ook deze keer niet veel en kijken een film uit. Redelijk vermoeid komen we om 08.15 uur aan op Amsterdam. Eerst bij de koffie bar echte koffie halen en een praatje. Als verrassing komt Erika ons afhalen. We vertellen 100 uit en gaan met Z'n allen ergens wat drinken. Het skelet van Mick moet overgepakt worden in zijn eigen koffer en we gaan uit elkaar.

Tijdens de gehele vakantie is er, en hebben we geen ruzie gezien nog meegemaakt en precies hier in Amsterdam vliegen er 2 elkaar in de haren onder toezien van security. We blijven staan en zeggen tegen die security lui dat ze er wat aan moeten doen. Er wordt geslagen en getrapt over eigenlijk niets bijzonders. Als later de marechaussee er bij komt vragen ze ons voor een verklaring af te leggen maar wij vinden dat de beveiliging meer autoriteit heeft en dus laten we het erbij. Na wat ervaringen aan Erika te hebben vertelt gaan we alle 3 ons eigen weg Mario en ik met de trein en Mick met zijn familie met de auto. Met belofte om de foto's zo snel mogelijk te verdelen, nemen we afscheid. Opnieuw fantastische vakantie!

Reizen Amerika

Specialisten Amerika

Stay tuned

Wil jij elke maand naar Amerika?

  • Schrijf je in voor de maandelijkse nieuwsbrief boordevol foto's, prijsvragen en insider tips.
  • Ook ontvang je speciale deals van onze partners.
  • En profiteer je van de leukste kortingen op reisproducten.

Aanmelden nieuwsbrief

Amerika kenner
Sponsors