Drive away

Wie een lange afstand per auto af wil leggen en die daarna wil achterlaten, betaalt daarvoor een hoge prijs als de auto wordt gehuurd. Drop off kosten zijn hoog, zeker als u van coast tot coast wil rijden.

Een auto kopen is ook niet iedereen gegeven. Maar er is nog een andere en veel goedkopere manier om America on the road te genieten: met de auto van een ander.

In eerste instantie hadden we voor onze trip door de Verenigde Staten aan de Greyhound bussen als transportmiddel gedacht. Dat bleek bij nadere berekening toch wat duur uit te vallen. Een auto kopen leek ons nogal omslachtig. Een huurauto is extreem duur als je hem ergens achter wilt laten, terwijl goedkope huurauto's (Rent-A-Wreck) andere beperkingen hebben. Onze keuze viel daarom op de Drive Away formule.

Drive Away komt er op neer dat je een auto van stad A naar B rijdt voor een eigenaar die daar zelf niet toe in staat is, bijvoorbeeld omdat hij is verhuisd en geen tijd heeft voor dit soort activiteiten. De eigenaar geeft zijn auto in handen van een bemiddelingskantoor dat een vrijwilliger zoekt die de klus wil klaren en op die manier zo goed als gratis kan reizen.

Het grote bellen

Okay, mooi systeem, maar hoe begin je eraan? In de advertentiepagina van een lokale krant (in New York bijvoorbeeld de Village Voice die iedere woensdag uitkomt) zoek je het telefoonnummer van een Drive Away bedrijf en dan begint het grote bellen. Via hen kun je ook de telefoonnummers opduikelen van hun collega's of filialen in andere steden. Je kunt ook kijken op de prikborden van jeugdherbergen en ook de Fodor en Let's Go America Gidsen hebben adressen. En dan zijn er de Yellow Pages van de telefoongidsen onder de rubriek 'Car Rental - Drive Away'.

Wanneer je je aanbiedt bij een Drive Away bedrijf heb je een rijbewijs en een paspoort nodig (in dit geval is het misschien lonend om een internationaal rijbewijs aan te schaffen). Vervolgens mag je een hele berg parperassen invullen met al je persoonlijke gegevens, inclusief een contactpersoon in geval van ongelukken en andere rampspoed. Je moet je vingerafdrukken achterlaten en betaalt tenslotte een borgsom van $200 tot $400 (dat verschilt), die je cash of met een credit card kunt betalen. Sommige bedrijven vragen ook nog geld om je op hun wachtlijst te zetten, een dollar of tien. Daarmee heb je je aangemeld en dan begint het wachten.

Duidelijk is dat in grote steden als New York er relatief veel vraag is naar Drive Away auto's. De aanvragers willen ook allemaal naar dezelfde bestemmingen, zodat je langer zult moeten wachten op een auto naar San Francisco of Los Angeles dan op een naar Chicago of Atlanta. Als je flexibel bent, betekent dat sneller vertrek.

Acceptabele afstand

Bij Drive Our Car in New York vraagt Ales of ik langs wil komen met de tien dollar inschrijfgeld. Hij zal zelf terugbellen als er iets uit de bus komt. Donna en Cory van Anthony's Drive Away noemen we meteen, op zijn Amerikaans, bij mijn voornaam en vragen of ik dagelijks terug wil bellen. Inschrijvingsgeld is niet nodig.

Na drie dagen bellen hebben we beet: Donna van Anthony's Drive Away heeft een wagen die naar Fort Myers, Florida, gebracht moet worden. Dat is op acceptabele afstand van de plaats waar we naar toe willen, Miami. We kunnen maandag vertrekken maar ze wil graag dat we vrijdag nog op hun kantoor in Rutherford, New Jersey, komen met $200 in cash om de bespreking te garanderen.

We lopen half New York af om een teller machine te vinden die ons op basis van onze credit card die $200 wil geven, maar het lijkt wel of ze ineens allemaal buiten bedrijf zijn. Licht in paniek nemen we de bus naar Rutherford, een klein uurtje ten westen van de stad. Daar blijkt de teller machine wel te werken zodat we net voor sluitingstijd triomfantelijk met het gevraagde bedrag het kantoor binnen rennen. We vullen de papieren in en spreken af op maandagochtend even te zullen bellen voor we de Toyota Camry ophalen bij de eigenaar.

Zwaailichten

Maar maandag blijkt alles spaak te lopen. De aardige Donna met de omfloerste stem is na de betaling van waarborgsom veranderd in een keiharde, onvriendelijke zakenvrouw. Tijdens het weekend heeft ze 'onze wagen' al door iemand anders laten meenenem. Daar staan we dan. We moeten weer van voren af aan beginnen en zijn afhankelijk van de bereidheid van mevrouw Donna om ons wat toe te stoppen. In de paar dagen die dat duurt probeert ze ons ongeneerd andere bestemmingen aan te smeren: 'Zegt Detroit jullie niets? Of Chicago misschien?'

Eindelijk, op woensdag mogen we om een uur of drie een witte Chevrolet Caprice ophalen. Het gevaarte is eigendom van een veiligheidsfirma die het wil verschepen van haar kantoor op Long Island naar Fort Pierce, Florida. Tot onze grote hilariteit staan er op het dak een hele reeks zwaailichten op aktie te wachten. Dat wordt lachen. Het belangrijkste is in elk geval dat er een goede radio in zit.

De beloofde volle benzinetank (de eigenaar moet de wagen vol afleveren) blijkt voor de helft leeg te zijn. Dat komt, volgens Donna, omdat de professionele chauffeur van Anthony's de wagen zelf heeft opgehaald van een plek ruim 250 kilometer verderop. Overigens belooft elk bedrijf een volle tank bij vertrek. De rest moet je als chauffeur in principe zelf betalen en je mag het ding vrijwel leeg inleveren. Ook tolwegen, olie en andere kleine 'kosten-onderweg' moet de chauffeur zelf voldoen. Reparaties tot $50 mag je zonder toestemming laten uitvoeren en krijg je terug van degene die aan het eind van de rit de wagen in ontvangst neemt, als het duurder uitvalt moet je telefonisch toestemming vragen voordat je de reparatie mag laten uitvoeren.

En dan is het tijd voor de check-up. Met een speciaal formulier kijken we na wat er allemaal mankeert aan de wagen. Elk krasje wordt aangeduid, elk mankement genoteerd, zodat vastligt in welke conditie de wagen is bij vertrek. Hier is het zaak goed uit je doppen te kijken, want wat je over het hoofd ziet, kan later geld gaan kosten. Probeer ook de ruitenwissers, sproeiers, lichten en remlichten. Kijk de staat van de banden even na, noteer vlekken of beschadigingen aan plafond en stoelen, barstjes in de vensters, butsen in de carosserie en andere ongerechtigheden. Zorg in elk geval dat alles op het formulier staat - dat is het bewijsmateriaal.

Tenslotte bespreken we de verzekering. Anthony's Drive Away biedt de mogelijkheid om voor $8 dollar per dag een verzekering voor auto en inzittenden af te sluiten. Achteraf vernamen we dat de meeste bedrijven automatisch een kosteloze verzekering voor hun chauffeurs verschaffen. Logisch ook, want de eigenaars zouden niet graag onverzekerde mensen laten rijden. So much for Anthony's.

On the road

Alles nagekeken, opgetekend en betaald, en daar rijden we onze eerste mijlen in de plompe machine met automatische versnelling. We hebben zes dagen en een afstandslimiet van 350 mijl bovenop de afstand New Jersey - Fort Pierce via de grote autowegen. De eerste mijlen is het even wennen: de grote bak blijkt niet zo eenvoudig te manoeuvreren en na amper twintig mijl gaat er een rood lichtje flikkeren - service engine soon. Ongerust bel ik Donna weer op, die me een beetje geïrriteerd geruststelt. Dat lichtje in haar eigen wagen knippert al jaren en ik hoef me nergens druk om te maken. Niet geheel overtuigd kruip ik weer achter het stuur. Het lichtje zal de hele verdere reis blijven branden, zonder gevolgen. Met de radio op Elvis Presley, Willie Nelson, Nirvana en Offspring zijn we op weg, headin' South!

Zes dagen blijken ruim genoeg om Fort Pierce te bereiken. Onderweg bezoeken we Washington D.C., de kust van South Carolina, Ocala National Park en Daytona Beach in Florida, voordat we de wagen weer inleveren bij twee ongelooflijke zuurpruimen van de veiligheidsfirma. Omdat ons voertuig zo lijkt op een politiewagen hebben we heel wat weggebruikers de stuipen op het lijf gejaagd.

Bij aankomst in Fort Pierce blijkt de nieuwe eigenaar niet op de hoogte te zijn van onze komst. Hij kijkt snel even de banden na en vervloekt zijn collega's op Long Island luidkeels dat ze hem zulke kaalkoppen durven te sturen - auto's zonder wieldoppen blijkt dat te betekenen. Dan tekent hij het formulier dat bevestigt dat we het voertuig in goede staat hebben afgeleverd. Het formulier leveren we in bijhet dichtbijzijnste kantoor van de drive away onderneming. De waarborgsom wordt ons via een cheque terug betaald (soms, vooral bij cross country reizen, als er geen bijkantoor in de buurt is, moet de ontvangende eigenaar de cheque uitschrijven). Een tweede copie van het formulier sturen we naar het kantoor waar we de wagen ophaalden. Er wordt gevraagd twee dagen te wachten vooraleer de cheque te incasseren. Cheques incasseren is sowieso niet iedereens pakkie an. Je kunt het beter zo snel mogelijk doen, liefst nog bij de bank van de cheque schrijver, want daar kunnen ze tenminste het saldo controleren.

Oponthoud bij Tallahassee

Na een week Miami proberen we een wagen te vinden naar New Orleans. Dat blijkt niet zo gemakkelijk. In Florida is het voorjaar immers komkommertijd in de drive away business. het duurt vijf dagen voor we in Fort Lauderdale, ten noorden van Miami, een wagen vinden naar Jackson, Mississippi. Bij Auto Drive Away is de waarborgsom identiek en moeten we dezelfde parperassen invullen. Ik krijg vier dagen en 250 mijl extra en daar gaan we met een spikslinternieuwe bordeaux-rode Ford.

De rit verloopt zonder problemen, behalve een oponthoud bij Tallahassee. In het schemerduister rijd ik vijf mijl te snel van een brug, terwijl ook nog de rechter koplamp niet blijkt te werken. Een politiewagen komt achter ons aan, verplicht ons te stoppen en als dan blijkt dat we uit Miami komen in een wagen die niet van ons is, hebben we de poppen aan het dansen. In allerijl worden er twee extra units en een hond opgeroepen. Wij en de auto worden grondig geïnspecteerd op de aanwezigheid van verboden substanties die mogelijk in Miami het land zijn binnengekomen. We staan twee uur in de regen te klappertanden, terwijl de lompe agenten alles uit de auto halen om het vervolgens 'precies op dezelfde manier' weer terug te leggen - zeggen ze. We hebben leukere ervaringen gehad.

De eigenares in Jackson is niet geïnteresseerd in het aantal mijlen op de teller.Ze bekijkt vluchtig haar wagen, tekent de papieren en belt de firma in New Orleans dat alles in orde is en dat ze onze cheque mogen klaarleggen.

Twee maanden wachten

De derde etappe van onze trip begint twee weken later in Omaha, Nebraska, waar we de sleutels krijgen van een bestofte Prism G. De auto blijkt al bijna drie maanden op de parking van de Drive Away te staan. We gaan op weg naar Phoenix, van noord naar zuid, dwars door het land, op wat het mooiste deel van onze trip zal worden. De winterakkers van Nebraska, het rollende heuvellandschap van Colorado, de Rocky Mountains, de Colorado River, Utah, Grand Canyon en tenslotte Phoenix, de grootste stad van Arizona. Daar parkeren we het karretje voor de deur bij een niet zo tevreden klant. 'Ik wacht verdomme al twee maanden op mijn wagen', roept ze opgewonden tegen het antwoordapparaat van de firma, nadat ze gelukkig eerst kalm heeft meegedeeld dat wij de wagen in prima staat hebben afgeleverd. Maar ja, dit is nu niet direct de meest bereden route van het land.

Vanuit Phoenix leggen we meteen een auto vast voor de week erop. Het is een auto die naar San José moet, iets ten zuiden van San Francisco. We krijgen wel uitdrukkelijk het verbod om via Las Vegas te rijden. Blijkbaar willen de drive away bedrijven voorkomen dat goklustige chauffeurs de auto verkwanselen in het gokparadijs. Hoe ze dat dan zouden moeten controleren is vers twee, maar goed.

En dan gebeurt iets leuks. Omdat we bij dezelfde firma bijna onmiddellijk een nieuwe wagen boeken, wordt de waarborgsom overgeschreven op die nieuwe auto. Op dat moment beseffen we het nog niet, maar als we naderhand onze vierde en laatste wagen bij een vriendelijke oma in San José afleveren, krijgen wwe van het bureau in San Francisco een cheque mee die $50 meer bedraagt dan wat we in Omaha hadden betaald. Het verschil zit hem in het feit dat de borgsom in het kantoor in Phoenix hoger ligt dan in Nebraska (de waarborg is een soort afschrik-drempel voor rijlustigen, en het risico op idioten is blijkbaar groter in Arizona). We steken het verschil dankbaar in onze zak. Een vergoeding voor de hoofdbrekens die Donna in New Jersey ons had bezorgd.

Ondertussen zijn we goedkoop aan de overkant beland. Drive away is een mooi systeem als je de tijd hebt, geen bezwaar hebt tegen enige beperkingen aan je route qua tijd en qua afstand, en gewoon houdt van wat avontuur. Voor ons was het ideaal.

Praktisch

Drive Away is het onbetaald overrijden van een auto van de ene plaats naar de andere, bijvoorbeeld ten bate van een verhuisde eigenaar. De chauffeurs krijgen de auto, een volle tank en iets meer tijd en iets meer kilometers dan ze normaliter nodig zouden hebben, maar verder geen vergoeding. Om een drempel te leggen en een stimulans voor goed gedrag in te bouwen, vragen de meeste ondernemingen een borgsom van $200 of $300. De chauffeur moet vingerafdrukken en soms ook een foto achterlaten, ook vanwege veiligheidsreden. De waarschuwing is dat de politie wordt gewaarschuwd als je na een bepaald aantal dagen niet ter bestemming bent. Of ze dat direct doen valt te betwijfelen.

De tijdslimieten zijn niet geweldig strikt. In de praktijk (zo heeft uw hoofdredacteur ondervonden) is een telefoontje aan de eigenaar dat je ergens halverwege bent en wat meer tijd nodig hebt omdat je anders niet veilig kunt rijden, voldoende om zorgen aan de andere kant een tijdje uit te stellen. Uiteindelijk is het voor de eigenaar belangerijk dat hij zijn wagen in goede orde terugkrijgt, dan dat het snel gebeurt.

De bekendste drive away bedrijven zijn AAA-CON, Nationwide Auto Transporters, American Auto Shippers en Trans Auto.