Reis door het westen van de USA

Na een aantal keer met het gezin de plas te zijn overgestoken, gaan we dit jaar met onze buren op vakantie. Aangestoken door onze enthousiaste verhalen zijn ze geïnteresseerd geraakt om zo'n reis ook eens te maken.

Meestal reserveerden we geen hotels, hadden slechts een grof reisschema, maar dit keer is alles gereserveerd, mede om het thuisfront op de hoogte houden. Op zich een gemakkelijk idee, dat we nu eind van de middag niet op zoek hoeven naar een hotel, want ons bed staat te wachten. Het nadeel is, dat we niet spontaan ergens langer kunnen blijven of te veel van het reisschema kunnen afwijken.

Wij zullen als chauffeur en reisleider fungeren, gezien onze reiservaringen in het verleden. We zullen niet alleen bekende, maar voor ons ook nieuwe streken bezoeken. De keuze is gemaakt voor een redelijk normale rondreis met hier en daar aanpassingen, zoals door ons gewenst in de route en de te bezichtigen doelen.

De vlucht met Martinair loopt voorspoedig en in de loop van de middag staan we in Los Angeles. De paspoortcontrole en douane gaan redelijk snel en we gaan de auto ophalen bij het verhuurbedrijf. We hebben een "fullsize" auto gereserveerd, niet alleen vanwege het comfort (airco, cruise-control, meer beenruimte, want we zijn met 4 volwassenen) maar ook vanwege de bagageruimte. Ofschoon we redelijk bescheiden gepakt hebben gaan de 1 grote en 2 iets kleinere koffers plus ca. 3 tassen net in de Ford Taurus. Op naar het Furama Hotel bij de airport, met een tuin en zwembad met jacuzzi. De kamers zijn met douche, geen bad, netjes, maar niets bijzonders. We gaan nog even bubbelen en de naastgelegen supermarkt van Ralph bekijken. Na een drankje liggen we redelijk vroeg op bed, gezien de lokale tijd.(tijdsverschil is 9 uur).

14 mei LOS ANGELES

Door de jet-lag zoals verwacht onwijs vroeg wakker. TV aan en daarna nog wat doezelen. We rijden naar Denny's op Century Blvd voor ons 1e Amerikaans ontbijt. Via de I-405 en Santa Monica Blvd gaan we daarna naar Hollywood. Uit ervaring weten we dat dit tegenvalt, maar een mens moet het gezien hebben.

Bij Mann's Chinese Theatre zijn allerhande festiviteiten met o.a. een Chinese dansgroep, speeches, een band, pers etc. Dit blijkt ter gelegenheid te zijn van "Johnny Grant", die al 70 jaar blijkbaar de hand en voetafdrukken van de filmsterren laat maken. Het maakt dit bezoek net even anders dan anders. Ook lopen we nog een stuk van de "Walk of Fame", waar de sterren in het trottoir staan. Daarna doorgereden naar het Griffith Park (langs de Hollywood Bowl en the Greek Theatre) om boven bij het Planetarium te genieten van het uitzicht over Hollywood. Helaas is het wat nevelig (weinig smog) dus we kunnen de wolkenkrabbers van L.A. centrum nauwelijks zien, wel de Hollywood sign in de bergen.

De temperatuur is ondertussen heerlijk en we zitten nog een tijdje in het zonnetje. Later zal blijken, dat we de hele vakantie geen regen zullen hebben. Eigenlijk altijd droog (1 keer wat druppels bij Fresno) zonnig en de temperatuur al naar gelang de streek waar we dan zijn. Perfect. Hierna gaan we naar Rodeo Drive in Beverly Hills. Winkels kijken en genieten van alles wat te koop (maar niet altijd betaalbaar) is, de mensen en de auto's - merk Lexus is vrij populair - bekijken etc.

Tot slot rijden we naar Santa Monica over Sunset, Melrose en Wilshire Blvd. Allemaal ons bekende namen uit de diverse TV-series. Langs de pier en het strand gereden en nogmaals mensen kijken op 3rd street Promenade en aangrenzende Mall. Via Venice en Marina del Rey komen we bekaf bij het hotel terug. Nog even heerlijk in de jacuzzi en de tuin gezeten en redelijk op tijd het bed weer in.

15 mei. LOS ANGELES - PALM SPRINGS

Na het ontbijt eerst bij Ralph's de meegenomen koeltassen vullen met frisdrank, water, koek etc. We hebben geen ruimte voor een koelbox in de auto, maar dit werkt prima. De ijsklonten uit de automaat van het hotel doen we in dubbele plastic zakken en de drankjes blijven nog uren koel.
Via de I-405 en de I-10 East gaan we op weg naar Palm Springs. Hier waren we eerder en vinden het nog steeds een heerlijk oord. Schoon, ruim, prima hotels met zwembad (in de zomer voor een hele lage prijs) leuke restaurants en winkels en gezegend met een heerlijk klimaat. Alleen in de weekends soms druk door alle mensen uit L.A.

We maken een omweg door bij Banning af te slaan om de "Palm to Pines" highway nr, 243/74 te rijden. In korte tijd stijgen we snel en hebben een schitterend uitzicht over de vallei. Onderweg gestopt bij wat vista points - de yucca's en veel cactussen staan in bloei - en na een uurtje komen we aan in Idyllwild. Het landschap is totaal veranderd van woestijn naar bossen met eiken en pijnbomen en door de hoogte is de temperatuur van ca. 30 gr. naar ca. 23 gr. gegaan.

Idyllwild is een klein leuk plaatsje met een flink aantal art-gallery's,- er wonen en werken hier veel schilders, houtsnijders, beeldhouwers etc - wat kleine eethuisjes, (souvenir)winkeltjes etc. Alles rondom een plein waar een enorme mooie en grote totempaal staat. Een knap stuk vakwerk met o.a. een indiaan, dassen, lynx, eekhoorn en op top een grote adelaar.

In Idyllwild zijn slechts een paar bed and breakfast huizen en wat appartementen of cottages te huur, wel meestal verscholen in de bossen. We zijn aan de San Jacinto Mountain met prima wandelmogelijkheden en in de winter kan men hier vaak langlaufen..

We eten hier onze 1e hamburger in een eettentje met 3 tafels en 2 banken, heel knus. In een van de winkels kopen we nog 2 stukken houtsnijwerk van " ironwood", bij een verkoopster die wat jolig en toch ook gespannen is, want ze gaat die dag oma worden. Hierna weer verder over de vlakte met ranches (paardenfokkers) richting Palm Desert. Onderweg weer een vistapoint met woestijnvegetatie. Na veel scherpe haarspeldbochten (waar de politie net een auto uit het ravijn vist) zien we ineens onder ons de groene vlakte van Palm Desert, Rancho Mirage etc. met de enorme hoeveelheid golfbanen, huizen en hotels met zwembaden. Van hieruit is de tegenstelling met de echte woestijn goed te zien. We rijden door naar Palm Springs waar we overnachten.

Uiteraard moeten we even zwemmen, want het is dik 30gr. Nog even wandelen over Palm Canyon Drive, een mooie winkelstraat met inderdaad palmbomen en heerlijk de rest van de avond buiten gezeten.

16 mei PALM SPRINGS - SEDONA

Vandaag een flinke rit te maken van ca. 550 km. Maar eerst snel naar Palm Desert naar het Marriott Hotel, met een gigantische atrium lobby en waterpartijen. Vanuit de lobby maken (gratis) bootjes een kleine rondvaart door de tuinen en langs de golflinks. Helaas hebben we geen tijd meer voor "El Paseo" de winkelstraat, die een Rodeo Drive van de woestijn aan het worden is. Veel luxe winkels met bekende dure merken, chique eethuisjes, palmbomen, pleintjes met fonteinen enz.

We rijden vervolgens de I-10 East op en maken een korte lunchstop bij Blythe, precies op de grens van Californië en Arizona. Voorbij Quartzsite kiezen we ervoor "binnendoor" via kleinere wegen te rijden om zoveel mogelijk van het landschap en de mensen te zien. Via Highway 60 en 89 gaan we naar Prescott. Een leuk stadje in de bossen, waar we bij de brandweer de weg even checken. Soms is de wegaanduiding heel schaars, niet meer dan een klein bordje met een wegnummer met de toevoeging noord, zuid etc aan de rechterkant van de weg. Je moet dan binnen secondes besluiten of je daar wel of niet heen moet.

Via de 89A weer met veel bossen en bochten gaan we naar Jerome, een voormalig mijnwerkersstadje en gewezen spookstadje. Weer gedeeltelijk in gebruik met veel oude huisjes, die allemaal tegen de berg aan geplakt schijnen te zijn. Er liggen nog zo'n 100 mijl aan onderaardse gangen van de voormalige kopermijnen. De villa van de vroegere eigenaar/ontwikkelaar "Rawhide Jimmy"Douglas ligt in een staatspark op een heuveltop boven een oude mijn. Vanuit Jerome krijgen we een wijds uitzicht over de Verde Valley.

Daarna rijden we naar Sedona, waar we 2 nachten zullen blijven. Bij het binnenrijden zien we de bekende rode rotsen van Red Rock State Park, het plaatje waarmee Sedona bekend werd. Het winkelcentrum aan de overkant van ons hotel is heel passend ook van rode stenen/rotsen opgetrokken. Vooral bij ondergaande zon is de hele omgeving door al die rotsen nog roder gekleurd, een schitterend gezicht.

17 mei. SEDONA

De hele dag voor Sedona en omgeving. 's Ochtends rijden we eerst naar Oak Creek Canyon, een weg tussen de bergen door langs de rivier. In de bergen bij een van de uitzichtspunten zien we de eerste Indiaanse markt. Met vergunning van de staat worden hier o.a. sieraden, kleden, kachinapoppen etc. verkocht.

Veel zilver met turkoois, handgemaakt door de verkoper zelf of zijn familieleden. Soms ook van staal en kraaltjes. Uiteraard blijkt het niet alleen uit de prijs, maar het wordt eerlijk aangegeven. Daarna een hele leuke stop in Slide Rock State Park (toegang $ 5.- per auto). In de loop van jaren heeft het riviertje over een flinke afstand een natuurlijke glijbaan gemaakt van en tussen de rotsen. Het water is koud maar toch wordt er door diverse mensen over deze glijbaan gegleden. Een mooie plek ook om te wandelen tussen alle rode rotsen en plateaus of op een bank naar de zwemmers te kijken.

Er zijn kleedhokjes, picknickterrein en een camping. 's Middags gaan we over de 179, via de in en op de rotsen gebouwde kapel , naar de I-17 en rijden naar Montezuma Castle National Monument. Dit is geen kasteel, maar opgegraven rotswoningen, gemaakt van hout, modder en leem, gebouwd op terrassen in de bergwand door de Anasazi Indianen. Een stam die niet meer bestaat, waarschijnlijk zich heeft vermengd met de Navajo of Hopi.

De ongeveer 20 woningen zijn 5 etages hoog, liggen ca. 100 meter boven de grond en waren met ladders toegankelijk gemaakt. Iets verder lag Castle A, met 45 kamers en 6 etages hoog, maar deze is nu grotendeels verwoest. In het visitorcenter worden voorwerpen tentoongesteld en een idee gegeven hoe er in de vruchtbare Verde Valley werd geleefd. Hier kopen we onze Golden Eagle pass ad $ 50,=, zodat we de komende tijd geen entreekosten meer hoeven te betalen in de nationale parken en monumenten. De pas geldt voor 1 persoon, die zich moet kunnen legitimeren i.v.m. zijn handtekening, en meteen voor de overige personen, die zich in de personenauto bevinden. Bij sommige parken is de entree al $ 20,=, dus na 2 of 3 parken of monumenten is het dik terug verdiend.

Bovendien is de pass 1 jaar geldig en kan dus bij een eventuele volgende vakantie weer gebruikt worden. Op de terugweg nog even een kijkje genomen in het Tlaquepaque centrum. Veel kunstgallerijen, kunstenaars, muzikanten, een kerstwinkel, wat chique restaurants alles in zogenaamde Mexicaanse sfeer met fonteinen. Ziet er bijzonder leuk en verzorgd uit. Ook hier kan je je geld makkelijk kwijt. In Sedona zijn trouwens het hele jaar door veel evenementen als Mexicaanse fiesta, theatervoorstellingen, Native American festival, Jazzfestival etc. Er worden Jeeptours door Red Rock S.P. georganiseerd en er rijdt een trein door de bergen en de Verde Valley, speciaal voor toeristen.

18 mei. SEDONA - GRAND CANYON

In het winkelcentrum t.o. het hotel wordt de koeltas weer flink gevuld en via Flagstaff gaan we naar de Grand Canyon. We maken eerst echter een stop op de kruising van de 180 en de 64, want daar is een klein vliegveld met wat oude helicopters en vliegtuigjes. Tot onze verbazing staat er in onze ogen schitterende "super-constellation".

Mijn man heeft er vroeger nog in zijn jeugd als passagier in gevlogen, ergens in de beginjaren 50, dus de nostalgie slaat even toe. Via Tusayan waar we zullen slapen rijden we naar de Grand Canyon. Prettig is, dat je bij de entree van de Nat. parken en na het tonen van de Eagle pass een krantje en routekaart krijgt, Je weet meteen hoe te rijden en ook welke activiteiten met bv. een parkranger gemaakt kunnen worden. Vaak zijn er ergens lezingen en je krijgt waarschuwingen wat wel of niet te doen etc. Ook zonsop- en ondergangstijden staan er in, i.v.m. foto's maken.

Eerst echter zullen we ons insmeren met anti-zonnebrand en dan vooral de hals en de nek. We zitten niet alleen op zo'n 2000 meter hoogte, maar ook veel zuidelijker dan in NL. Je verbrandt heel snel, zoals we om ons heen zien. Vandaag zullen we het westelijke gedeelte bekijken, dat ca, 8 mijl enkele reis lang is. We bezoeken eerst de village, eten een hapje en moeten dan een parkeerplaats vinden, want de westrim is v.a. midden april alleen met een shuttle bus te doen. Toegegeven de bussen rijden af en aan, maar het doet nu al massaal aan. Je vraagt je af hoe het hier midden in het hoogseizoen aan toe zal gaan. Het voordeel van de shuttle is wel, dat we bv. uitstappen bij Trailview en lopend langs de rimtrail de volgende shuttle bij Hopi Point verder nemen.

Op de heenreis stoppen de bussen bij elk viewpoint, maar op de terugreis slechts bij enkele. Dit "hoppen" kan dus het beste op de heenreis. De diverse uitzichten zijn prachtig en indrukwekkend. Diep beneden ons zien we mensen klimmen en ook de tocht per ezel maken. Wij bekijken alles van boven af en krijgen een goede indruk en overzicht van dit boeiende gebied. Het hoogteverschil met de rand waar we staan en beneden bij de rivier is zo'n 1300 meter.

Op de terugweg bekijken we de ouderwetse stoomtrein nog, die klaar staat om weer naar Williams te rijden . Ook nemen we de tijd voor de Bright Angel Lodge, El Tovar Hotel etc. Ook in de village rijdt een shuttle, die de hotels, winkels, campings etc met elkaar verbindt. Wij rijden terug naar Tusayan voor de overnachting.

19 mei. GRAND CANYON - MONUMENT VALLEY

Na het ontbijt rijden we weer terug naar de Grand Canyon. Dit maal zullen we op weg naar Mexican Hat de East-rim bekijken, die veel langer is nl. 25 mijl enkele reis. Met uitzondering van Yaki Point kan de resterende route wel met eigen auto gereden worden. Onze ervaring is, dat dit gedeelte veel rustiger is dan het westen, maar misschien lijkt dit zo omdat we bijtijds vertrokken zijn.

Grandview Point doet zijn naam eer aan, het is wijds en groots. Onderweg zien we heel wat picknickplaatsen op prachtige plekken. Na nog een aantal stops komen bij de laatste nl. Desert view. Hier zie je de Colorado duidelijk stromen en ook dat het landschap voor het oog vlak lijkt, omdat de canyon in feite uitgesleten en geen gebergte is. Er is nog een uitzichttoren (tegen betaling) en een souvenirwinkel, waar ook een "pawn" afdeling is. Dus de spullen die beleend zijn, en niet teruggehaald zijn door de eigenaar, worden hier weer verkocht. Er zit veel Indiaans zilver tussen.

We nemen afscheid van de Grand Canyon en vervolgen onze weg via Cameron en de "Painted Desert" via Tuba City door een vrij rustige streek naar Kayenta, midden in het Navajo Indian Reservaat. Na een stop daar gaan we naar m.i. een echt hoogtepunt van de reis nl. Monument Valley. Indiaans gebied, dus de eagle pass is hier niet geldig. Bij het binnenrijden zien we weer verkooppunten met allerlei Indiaanse handwerken en souvenirs. We betalen de entree en rijden naar het parkeerterrein bij het visitor center. Monument Valley kan je zelf doorrijden, maar het is aan te raden een tocht met een gids te maken. De weg gaat steil naar beneden, heeft vreselijk veel grote gaten, heel stoffig, rul zand en met gids kom je op plaatsen waar je anders niet mag komen.

Onze vrouwelijke (Navajo)gids heeft een truck met 3 banken en een luifel, die op de laadruimte zijn aangebracht. We hobbelen wat af want haar tempo mag er zijn. We krijgen uitleg bij bv. de 3 sisters, Eye of God, Yei-Bi-Chei, zien rotstekeningen en bezoeken een "hogan", waar een oude dame dekens maakt. We zien de "zweethogan" en een kleine nederzetting met wat "huisjes" waar wat kinderen spelen. Op een van de rotsen staat een beeld van ruiter te paard, waarschijnlijk John Wayne. Immers diverse films o.a. Stagecoach en Cheyenne Autumn zijn hier destijds opgenomen.
We eten heel wat stof daar bovenop de open truck, maar genieten volop. Alles in heel anders, maar tegelijkertijd herken je ook veel van commercials die opgenomen zijn met Monument Valley als achtergrond. In het visitorcentrum kijken we naar wat "sandpaintings" en genieten tot slot van het indrukwekkende uitzicht over dit heel aparte gebied. Dit heb ik al heel lang graag willen zien.

We rijden naar Mexican Hat, waar we overnachten in de eenvoudige (maar viel erg mee) San Juan Inn, aan de gelijknamige snelstromende rivier. We zijn nu in de staat Utah en de tijd is een uur later. Het hotel heeft wat zitgroepjes aan de rivier en ligt gebouwd aan de bekende rode rotsen. Verder is er in de buurt niets te beleven. Het voelt bijna alsof John Wayne zo op zijn paard voorbij komt. 's Avonds zitten veel toeristen op de galerij voor de kamer en er worden heel wat ervaringen en tips uitgewisseld in allerlei talen. Een dag om nog lang van na te genieten.

20 mei. MONUMENT VALLEY - BRIDGES - TORREY

Sommige gasten zitten al aan de rivier te ontbijten, We tanken de auto weer vol met benzine, vullen de koeltassen en gaan via wegnr 261 naar ons volgende doel. Bij het vistapoint hebben we een enorm uitzicht over "The Valley of the Gods". Er hangt een lichte nevel over de valley waar je her en der de rode rotsen doorheen ziet., heel sfeervol. De weg is gedeeltelijk van gravel, heel steil, en weinig afscheiding met de afgrond. Even opletten dus. Onze 1e stop maken we bij Bridges National Park. De bridgeview drive is ca. 15 km lang en vanaf de weg is niet echt duidelijk te zien dat het "bridges" zijn. Het beste is te parkeren en er heen en onder te lopen. Ontstaan is dit door alweer een combinatie van riviertjes, erosie, wind en de grote temperatuursverschillen ( zomer/winter), want we zitten nog steeds op zo'n 2000 meter.

Via de Utah 95 steken we de Glen Canyon over en maken een lunchstop in Hanksville, De naam is langer dan de plaats groot is, maar hebben een leuk kontakt in de kleine "diner", waar de ijsjes erg groot zijn.

Nu gaan we over de 24 en rijden naar Capitol Reef Nat. Park. Vlak voor het park zien we al wat kleine oude huisjes en het schooltje uit de tijd dat de eerste mormonen dit gebied kwamen verkennen en bewerken. We passeren de rode rotsen met namen als Capitol Dome e.d. Na het visitor center bezoeken we de oude smederij (kompleet met oude Ford in de garage) en wat oude stallen. Tegenwoordig maakt en verkoopt men er o.a. prachtige quilts. De camping is gelegen in de boomgaard en in het plukseizoen hebben de gasten gratis fruit. Wij rijden de Scenic Drive en zien de "Egyptian Temple" en "Golden Throne".

Grote massieve rode rotsen die op beeldhouwwerken lijken. We worden ook nog gewaarschuwd bij wandelen vooral uit te kijken voor ratelslangen. Bij regenval kunnen sommige delen van dit park heel snel onder water lopen ( great wash), maar vandaag is het droog en zonnig. Na het park nog even langs Sunset Point voor weer een mooi overzicht en we gaan door naar Torrey, op de kruising van de 24 en de 12. Daar slapen we in de Wonderland Inn, een familiehotel (Pa, ma, dochter, zoon, voor receptie, bediening, koken etc,) Het hotel ligt op een plateau met wijds uitzicht o.a. op de besneeuwde bergen. Het zwembad met jacuzzi zijn met glas omgeven en overdekt en hebben datzelfde uitzicht. Heel leuk.

21 mei TORREY - BRYCE CANYON N.P.

Vanuit Torrey de bergen in om via Escalante naar Bryce Canyon Nat. Park te rijden., via Scenic Drive 12 over een afstand van ca, 180 km. Langs de weg zien we een stel herten, die ons en wij hen bekijken. De omgeving wisselt van rode rotsen en canyons naar groene bossen, witte rotsen en soms weer weiden. De weg gaat soms over een plateau en slingert zich dan weer berg op en berg af.

Bryce Canyon is ook hoog gelegen, ca. 2500 meter en het kan dus best koud zijn. We rijden eerst naar het einde van de Scenic Drive, die 28 km. lang is. Alle uitzichtspunten liggen dan aan de rechterkant en hoeven we niet steeds het verkeer te kruisen. Het uitzichtpunt Rainbow Point kijkt uit over de hele canyon en is meer dan indrukwekkend. Het lijkt een groot beeldhouwwerk in rose, oranje, geel en wit te zijn of is het misschien een enorme grote taart?

Op sommige plekken ligt nog steeds wat sneeuw. Bij Natural Bridge kijk je onder de roze brug door naar de groene bossen. Het ene punt is weer mooier en anders dan het vorige. Natuurlijk zien we bij Sunset Point de bekende Thor's Hammer . Bij Fairyland kijken we nog een keer achterom naar de canyon. Ook dit is weer zo'n mooie omgeving, het is moeilijk te beschrijven. Absoluut weer een hoogtepunt in deze reis. Om te wandelen in de Canyon zijn goede schoenen en veel drinkwater belangrijk, want de paden zijn steil en rul. Door de hoogte is een goede conditie aan te raden, anders wordt je snel duizelig bij inspanning. Bovendien gaan de paden eerst naar beneden en op het eind pas weer naar boven, dat maakt het wel zwaarder.

Helaas zijn de hotels in de buurt van het park (zoals bijna overal) al maanden tevoren volgeboekt. We slapen in Panquitch, een klein dorp , niets bijzonders en het hotel al evenmin. Wel hebben we een prima en leuk diner in Cowboys Smokehouse, een soort steakhouse met geweien en beesten aan de muur en een wand vol visitekaartjes. Uiteraard zaten er al een paar Nederlanders tussen (en wij sindsdien ook).

22 mei BRYCE CANYON - ZION N.P. - LAS VEGAS

Vandaag gaan we eerst naar Zion Nat. Park via de 89 en de 9 en dan door naar Las Vegas via de I-15. We ontbijten dit keer bij de oost ingang van het Zion Nat. Park waar de souvenirwinkel meteen een coffeshop heeft. Amerikaanse pannekoeken met stroop, best eens lekker. We besluiten om niet de Scenic Drive noordwaarts door Zion te rijden, maar alleen de route die we moeten rijden om het park te doorkruisen. We zien Checkerboard Mesa, rijden door de lange tunnel en volgen weer een aantal haarspeldbochten. Het ziet er allemaal weer schitterend uit, maar we willen onze tijd zoveel mogelijk voor Las Vegas reserveren.

We maken een stop in Mesquite, het eerste plaatsje op onze route in Nevada (Het is ondertussen weer 1 uur vroeger).Een aantal luxe hotels met casino's, prachtige zwembaden, grote buffetmaaltijden voor hele kleine prijzen etc., kortom Las Vegas in het klein. Bij een van de eerste afslagen van de 15 gaan we Las Vegas in, om zoveel mogelijk meteen te zien. We komen langs het oude centrum met Fremont Street, dan een stuk alleen maar oude hotelletjes (troep) en opeens de nieuwe Stratosphere Tower . De Strip ofwel Las Vegas Boulevard begint hier het interessants te worden.

We rijden die meteen vast een keer helemaal af. We checken in in het hotel, zwemmen even en liggen wat in de zon, maar al snel gaan we weer stappen. We zien het piratengevecht voor het Treasure Island Hotel, de flamingo's en de pinguïns in het Flamingo Hilton, We gaan naar de Stratosphere Tower, waar we 105 etages hoog een enorm uitzicht over Las Vegas en omgeving hebben. Bovendien blijkt er boven ons hoofd nog een achtbaan te rijden!!! Beneden in de toren eten we van een prima buffet. Dan doorrijden naar het oude centrum want, op Fremont Street is na een renovatie een overkapping gekomen waar 's avonds elk half uur een licht en muziekshow (gratis) gegeven wordt, precies voor de deur van de Golden Nugget en de Pioneer.

Terug op de Strip zien we de fonteinen van het Mirage Hotel in vulkanen veranderen, Merlijn de tovenaar in het Excalibur Hotel, de Sfinx etc. in het Luxor Hotel en Ceasar komt ons in zijn "paleis" vertellen hoe goed zijn "slots" zijn. Miss Liberty (het vrijheidsbeeld) staat voor de deur van Hotel New York. Kortom je komt tijd tekort om alle entertainment in zo'n korte tijd te kunnen volgen. 's Avonds is het een enorme lichtzee, alles knippert, beweegt en verandert van kleur. Bovendien zijn er soms shows van bekende artiesten (Julio Iglesias, Tom Jones, Faith Hill ), waarvoor wel toegang betaald moet worden. Elk hotel heeft wel een gratis parkeergarage, maar er lopen treintjes tussen bv. Mirage en Treasure Island, MGM en Balley"s en natuurlijk zie je hele volksstammen wandelen. Er zijn uitstekende buffetmaaltijden in heel veel hotels voor ca, $ 10,- p.p. incl. koffie of frisdrank als diner.

Tijd voor gokken is er nauwelijks, en het beetje dat we doen.... helaas!! Het is een gekke wereld daar, maar wel heel vermakelijk. Uiteraard blijkt hieruit dat 1 nacht eigenlijk( alweer) te weinig is,

23 mei LAS VEGAS - DEATH VALLEY N.P.

Uitgebreid ontbijten we aan het breakfastbuffet in de Holiday Inn Boardwalk Casino aan de Strip. Voor nog geen $4.- p.p. hebben we omelet, op verzoek gebakken met of zonder champignons, ham, olijven, kaas etc., of roerei, en bacon, toast, brood, volop fruit inkl. juice, koffie of thee. Zo dat is even een maagvulling. Nog even een zonnetje en op ons gemak vertrekken we naar Death Valley. We rijden via Pahrump en Shoshone naar het laagste punt van de USA nl. Badwater op 282 ft. onder zeeniveau. Ondanks de enorme hitte blijft het grondwater hier zichtbaar en verdampt niet. Langs de weg staan regelmatig waarschuwingen om de airco -zelfs in deze hitte - af te zetten om koken van de motor tegen te gaan. Er staan ook tonnen met water om eventueel de radiator bij te kunnen vullen.

We zien verder nog de Devils Golf Course -geen gras maar harde hobbelige stukken woestijn - etc. Het is allemaal even droog en kaal, maar vooral ontzettend warm. Het is tegen eind mei en het wordt bijna 40 graden, laat staan hoe het in juli/augustus is. Opeens zien we de oase waar de Furnace Creek Inn ligt. Een luxe hotel in "the middle of nowhere", met alle faciliteiten. We slapen hier niet, maar in de verderop gelegen Furnace Creek Ranch. Ziet er ook bijzonder leuk uit, Een beetje vakantiekamp idee, met prima kamers, met zwembad, golfbanen, winkel, restaurant en nog steeds midden in de woestijn. Het grappige is, dat hier inderdaad palmbomen genoeg zijn, want dit is een oase, terwijl op de straat voor het hotel de woestijn is, dus alles droog en dor..

Hier zien we dus ook de "roadrunner", het vogeltje uit zoveel strips. Bij het hotel is een klein museum over de Borax mijnen, waar hier vroeger in de buurt in gewerkt werd. Er staan wat oude werkkarren en een grote stoomlokomotief. Het geeft een leuke sfeer aan dit alles. MAAR HET IS WEL HEET.

24 mei DEATH VALLEY - FRESNO

Via het visitor centrum en Stovepipe Wells waar we de zandduinen zien gaan we weer de valley uit. Weer berg op en af etc., We komen aan in Olancha, waar we bij het plaatselijke benzinestation annex coffeeshop even naar NL bellen ivm een verjaardag. De Oude dame, die dit runt gaat meteen verse koffie zetten en heeft heerlijke verse donuts in huis. We hadden via de Tiogapass naar Yosemite Park willen rijden, maar de pass is nog steeds gesloten ivm de sneeuw die er nog ligt. Volgens haar kan dit soms wel tot half juni duren. We zullen dus vandaag naar Fresno rijden via Bakersfield en Visalia etc, dus "onder langs".

Ze raadt ons aan een tussendoor weg te nemen, zodat we niet alleen maar Highways zullen rijden. Bij Freeman gaan we naar de 395 om bij Lake Isabelle een schitterende stop te maken. Veel Jetskis's, houseboats, zwemmers etc. Het ziet er allemaal heel gezellig uit. De eigenaar van het kleine winkeltje waar we wat lunchspullen willen inslaan, blijkt in W.O 2 in Nederland geweest te zijn en begint natuurlijk hele verhalen. Ter plekke worden dan meteen hotdogs in de magnetron van de winkel gestopt en weer krijgen we verse koffie.

Verder gaat het via Lake Moccasin, Alta Sierra en Glenville. We zien enorme velden met wat wij denken druiven, maar dit blijken later de "Sun Maid"rozijnen te zijn, die we in Nederland in de rode doosjes zien. Door alle stops e.d. komen we pas eind van de middag aan in Fresno.

25 mei FRESNO - YOSEMITE N.P.

Als de Tiogapass gesloten is, volgens ons de mooiste entree van Yosemite National Park, is de binnenkomst via Highway 41 vanaf Fresno een goede tweede. Bij Mariposa Grove kan je meteen afslaan naar de Giant Trees, nl. de sequoias, die hier nog een aardig stuk bos vormen. Wandelend kan je er diverse van dichtbij bekijken, maar er rijdt ook (tegen betaling) een soort open treintje (een trui bij de hand houden) waarmee je dieper het bos ingereden wordt en natuurlijk van de chauffeur/gids de nodige uitleg krijgt. Onderweg zien we weer een aantal herten en eekhoorns. Ook bij de diverse stops krijgen we een goede indruk hoe vreselijk hoog en breed deze bomen zijn geworden. Het zijn met recht reuzen, enorm indrukwekkend. Een 2e must in Yosemite is Glacier Point.

De weg gaat weer flink naar boven en in de bermen tussen de bomen ligt nog heel wat sneeuw. Ook zien we aangegeven waar 's winters de skimogelijkheden zijn op Badger Pass. Als we op de top aankomen opent zich een fantastisch panorama met uitzicht over de vallei, waar in de diepte ergens de village ligt. Verder uitzicht op de Half Dome, de besneeuwde bergen waar de Tiogapass moet liggen en vooral de diverse watervallen, die de smeltsneeuw afvoeren. Alles blinkend in de zon.

We rijden even naar de village (redelijk druk) om te zien of en hoeveel schade er eventueel nog is van de overstromingen die er de voorgaande maand januari geweest waren. Op borden staat aangegeven, dat er op sommige plaatsen wel anderhalve meter water gestaan heeft. Alleen een aantal campings en een tentenkamp zijn nog buiten gebruik, maar verder is al heel veel hersteld. Pluspunt is wel, dat veel oude takken, dode bomen etc zo op een natuurlijke manier zijn afgevoerd. Natuurlijk gaan we ook nog naar Bridelveil Falls en Yosemite Falls.

De weg nr. 140 naar ons hotel Cedar Lodge blijkt net een week weer geopend te zijn. De Merced rivier heeft door dezelfde overstromingen hele grote stukken van zowel de weg als de rivierbedding weggeslagen en alles is net hersteld. Gelukkig, anders hadden we een beste omweg moeten maken. Het hotel ( net buiten het park in El Portal) ligt langs de weg en de Merced, die nog steeds flink wild is, heel landelijk. Aan de rivier is een riverwalk, met bankjes aan het water en een aantal houtsnijwerken van beren in diverse maten.

26 mei YOSEMITE N.P. - SAN FRANCISCO

's Ochtend blijken de afvalbakken langs de rivier allemaal omgegooid en doorzocht te zijn, waarschijnlijk door dassen ( toch niet door de beren?).Wij gaan nog even terug door Yosemite, maar nu naar de noordwest kant om van daaruit naar Highway 120 te gaan met eindbestemming San Francisco., Het eerste stuk is nog heuvelachtig met mooie doorkijkjes. Dit is het gebied waar vroeger veel goud gedolven werd en ook door "panning" in de rivier.

In de vallei in de buurt van Oakdale en Modesto staan overal langs de weg kraampjes of winkeltjes waar diverse soorten fruit worden verkocht. We kopen hier heerlijke kersen, aardbeien en meloen, zo vers van het land. Via Hayward en Oakland gaan we naar de Bay-bridge. Mijns inziens een hele indrukwekkende brug, ofschoon bij ons de Golden Gate beroemder is, want het verkeer naar San Francisco rijdt 5 banen dik over het bovendek, terwijl het verkeer uit San Francisco een dek lager rijdt. Om San Francisco in te komen moet je, evenals op de Golden Gate, toll betalen, niet als je de stad verlaat.

Halverwege de brug nemen we de afslag naar Treasure Island. Nu een militaire post, vroeger een gedeelte van de wereldtentoonstelling. Er is nog steeds een openbare parkeerplaats, waarvandaan je een schitterend uitzicht hebt op de brug, de skyline van San Francisco, op Alcatraz en de boten in de baai. Een prima kennismaking. Weer de brug op en we gaan op weg naar Fishersman's Wharf, waar we in de Holiday Inn 2 nachten zullen slapen.

Een prima lokatie temidden van de drukte, bij de rondvaartboten, de bekende pieren etc. 's Middags bezoeken we meteen nog Pier 39 met allerlei winkeltjes en eethuisjes. We kijken naar de straatartiesten, en de ruziemakende zeehonden op de steigers. Wat een schreeuwers zijn dat. Ondertussen hebben we een leuk eethuisje opgezocht voor een prima vismaaltijd. Na het eten nog een stuk wandelen en de Cannery en Ghirardelli Square bezocht. Het is een mooie avond en het blijft lang gezellig druk op straat.

27 mei SAN FRANCISCO

Onze reisgenoten maken de boottocht over de baai, onder de Golden Gate brug, langs Alcatraz etc, die wij in het verleden al eens maakten. Wij gaan per stadsbus naar China-town, op zoek naar een mooi souvenir bv. een stuk Jade of Rosequartz, in de Chinese stijl. Er is hier een enorme keus, over de prijs kan goed onderhandeld worden en we slagen heel goed. We gaan nog wat kruiden- en groentewinkels in bij kleine zijstraatjes en zien de eenden in de etalages hangen bij de kruidenier, de oude heren een soort domino spelen, horen meer Chinees dan Engels praten. Kortom een heel aparte wereld hier.

De straatnaambordjes zijn ook in het Chinees en zelf McDonald's heeft zich aangepast. We lopen door naar Union Square, en doen nog wat inkopen. In de middag gaat Ton naar de Wharf om foto's te nemen en ga ik nogmaals de stad in, nu met onze reisgenoten. Allereerst naar het cable-car museum. Meer dan een museum, want je ziet daar de kabels in bedrijf, die in de stad de cable-cars in beweging houden. Natuurlijk krijg je hier ook een indruk van de hele geschiedenis van de cars en staan er allerlei attributen tentoongesteld. Lopend door Chinatown bezoeken we in Grant Street het kleine kerkje.

Via de Chinese toegangspoort naar de Trans America Pyramide. Vandaag helaas gesloten, maar anders heb je op werkdagen op de 27e etage een gratis uitzicht over o.a. de Wharf en Alcatraz. Beslist de moeite waard. Langs het Wells Fargo museum, waar de oude postkoetsen staan, gaan we naar het Hyatt Hotel aan Embarcadero. Weer een grote atrium lobby, met watervallen en hier drinken we even een lekkere kop koffie. Terug via Market Street en bij Powell pakken we de cable car naar de Wharf. Je moet er toch ingereden hebben als je in San Francisco geweest bent. Heel langzaam klimt de car langs steile hellingen van Nob Hill omhoog en heel voorzichtig daalt hij weer naar de Wharf af. Een zeer geslaagde dag...maar wel pijn in de voeten.

San Francisco in een notendop, alweer lang niet alles gezien en gedaan. Opnieuw tijd te kort.

28 mei SAN FRANCISCO - MONTEREY - ( 17 MILE DRIVE) - CAMBRIA

De televisie bericht, dat juist vandaag de Golden Gate brug 60 jaar bestaat. Dus voordat we de stad uitgaan nog naar het parkeerterrein bij de brug gereden. Hier staat ook het standbeeld van de maker Dr. Strauss. Inderdaad komt de televisie er ook al aan ivm de festiviteiten. Helaas hebben wij geen tijd meer en wij gaan via Cliff House en een stukje Golden Gate Park naar Highway 1, met als eerste bestemming Monterey. We stoppen weer heel wat voor alle mooie doorkijkjes. In de omgeving van Monterey is tuinbouw en daar worden weer kersen, meloen etc langs de kant van de weg gekocht.

In Monterey rijden en lopen we wat door het stadje, kopen bij Subway een paar stokbroden (Subs), dik belegd met vlees, kaas, olijven etc en laten die inpakken. Onder geschreeuw van de zeehonden lopen we de pier op en zien nog wat otters in zee spelen. Vlakbij de pier zijn wat picknicktafels, waar we de Subs opeten, heerlijk in de zon aan de waterkant. Het lijkt wel vakantie!

Door naar de 17 mile drive. Een toeristische route waar toll voor betaald moet worden, maar absoluut de moeite waard. We zien eekhoorns bij Point Joe, zeehonden op Seal Rock, het bekende plaatje van de Lone Cypress en de herten bij Pebble Beach. Alles afgewisseld door schitterende villa's, stranden, zon, mist etc. Het is weer een aparte ervaring. Weer verder over Highway 1. Ook iets bijzonders, want de hele weg slingert zich langs de kust, omhoog en omlaag, bochten en telkens weer de flarden mist of ineens weer de zon, een spannende weg. Een van de mooiste stukken is bij Big Sur, een ruig landschap met dichte bossen. Vlak na het Julia Pfeiffer State Park ontdekken we een restaurant. We rijden de steile oprit op, moeten vervolgens nog een steile trap oplopen en komen op een terras met een adembenemend uitzicht. De balustrades dienen meteen als tafel, dus drink je de koffie met uitzicht ver boven de toppen van de bomen en een diepte vlak voor je voeten. Ook het binnen gedeelte van het restaurant lijkt hoog boven de zee te hangen. Ongelooflijk.

Na weer wat stops komen we moe aan in Cambria.(Hearst Castle houden we voor gezien, bovendien zijn we te laat daarvoor), We overnachten in the Fireside Inn en inderdaad alle kamers hebben een soort open haard! Aan de kust kan het best wel fris zijn, dan is zo'n haard een prettige ervaring. Een kleine weg scheidt het hotel van het strand en de zee. Je kunt hier nog een flinke strandwandeling maken. Ook het dorp aan de andere kant van Highway 1 ziet er aantrekkelijk uit.

29 mei. CAMBRIA - SANTA BARBARA - LOS ANGELES

Eerst een stuk aan het strand wandelen, dan naar het dorp om te tanken en we gaan we via de 1 naar Santa Barbara. Ook weer zo'n bijzondere stad, best wel uitgestrekt, maar toch heel intiem. Ons eerste bezoek geldt de Mission, de oude missiekerk uit de Spaanse tijd van ca. 1785. Mede bedoeld om de Chumash Indianen te bekeren en ze de landerijen te laten bewerken. Binnen zien we de slaapkamer van een missionaris en wat kunstvoorwerpen van de 1e bisschop Garcia Diego. Verder zien we de binnentuin, het kerkhof en de oude binnenplaats, waar we ook de grafstenen van een aantal paters en de plaatselijke elite zien.

De Mission ligt op een heuvel en van daaruit hebben we een mooi uitzicht over de rode daken waar Santa Barbara zo bekend om is. We rijden het centrum door, waar ook nog wat oude huizen staan en gaan daarna naar de pier en het strand. Langs de boulevard met enorme palmbomen ligt een schitterend fietspad, waar ook veel rollerskaters en joggers zich vermaken. Het brede strand ziet er zeer aantrekkelijk uit, maar ligt er vrij verlaten bij. De temperatuur is prima, dus dit begrijpen we niet helemaal. Het ziet er ook hier weer zeer gezellig uit.

Via de boulevard rijden we terug naar Highway 1, die op sommige stukken ook even Highway 101 heet en gaan door naar Malibu. Ook hier prachtige huizen, vaak zelfs direkt aan het strand. Als particulier kan je de straten niet inrijden, want deze huizen alsook de straten zijn zeer goed beveiligd. Dit zijn de filmsterren, superrijke en superyup buurten. We genieten nog even van de zon en het uitzicht op de zee. Wij maken ons op voor onze laatste nacht in de USA en gaan waar de reis is begonnen, nl. naar het Furama Hotel bij de airport. We ontspannen ons in de jacuzzi en gaan voor de laatste maal op zoek naar ee eethuisje.

30 mei.
In de ochtenduren eerst wat zwemmen en dan naar de Fox Hill Mall in Culver City om de laatste CD's, souvenirs en tijdschriften in te slaan. In de foodcourt snel een snack. Terug naar het hotel, de bagage inladen en de auto terugbrengen. Met de shuttle naar de airport en tot besluit gaan we weer met het vliegtuig terug naar Nederland.

31 mei
Aankomst in Amsterdam.

Conclusie:
Een prima reis om een overzicht te krijgen van de Westcoast en wat daar achter ligt . Een van ons vier kan niet ver wandelen, dus het programma hadden we iets aangepast. We hebben heel veel gezien en gedaan op deze reis, maar het was ons soms iets te druk of te intensief. We hadden graag op sommige plaatsen minstens 1 of 2 dagen langer willen zijn. Elke dag weer de bagage organiseren (wat je aan wilt, ligt altijd onderaan) etc. valt best wel tegen.

Dit is natuurlijk alleen op te lossen door de reis te verlengen (moet vooraf geregeld zijn) of wat items te laten vallen. Als ik soms lees in programma's wat toeroperators hun klanten allemaal willen laten zien en doen, lijkt het wel een strafexpeditie, of een race tegen de klok, in plaats van vakantie. Het zal elke keer weer moeilijk zijn de juiste keuze te maken, want er is zoveel te zien. Ook wij hebben dit keer nog lang niet alles gezien, dus zelfs bij een volgende reis kan de route het zelfde zijn, maar de te ondernemen trips zeker niet.

We hadden veel klimaatwisselingen, woestijn, hoogvlaktes, bergen, kust etc., dus ook het inpakken van de koffers moet met overleg gebeuren. Natuurlijk kan je die ene trui, of die zonnepet die je vergeten hebt wel overal kopen. Het meenemen van een koelbox (als je plaats in de auto hebt) of anders opvouwbare plastic koeltassen is een absolute must en neem dan meteen bestek , blikopener, theedoek etc mee, zodat je eventueel gekocht fruit of broodjes onderweg kunt opeten.. De plastic glazen in de hotels kunnen meestal meegenomen worden. De afstanden zijn soms erg groot en het kan erg warm zijn, dan is een vista point of picknickplaats waar je je spullen kunt eten of drinken heel welkom. Ook altijd de tank van de auto 's ochtends voor vertrek volgooien en niet te lang doorrijden als de benzine minder wordt. Het volgende benzinestation kan tientallen mijlen verder zijn.

De USA zal altijd een van onze favoriete vakantiebestemmingen blijven, alleen al door de variatie in landschap en klimaat. Kontakt met de bevolking ( soms zelf ook toerist) is snel gelegd en altijd heel prettig. In de grote steden is het eventl. aan te raden met de hotelreceptie te overleggen welke delen van de stad beter gemeden kunnen worden. Zelf hebben wij ons heel veilig gevoeld.
Hopelijk gaan we snel weer eens die kant uit.