Als ik uit het raam kijk zie ik niets anders dan een lege ruimte. Kniehoge begroeiing, gele zandheuvels en een uitgestrekte en verlaten weg voor ons. Ik ben op weg naar Las Vegas waarbij we door de Mojave woestijn rijden.
"Als ik uit het raam kijk zie ik niets anders dan een lege ruimte. Kniehoge begroeiing, gele zandheuvels en een uitgestrekte en verlaten weg voor ons. Ik ben op weg naar Las Vegas waarbij we door de Mojave woestijn rijden. Hier kun je maar beter geen pech krijgen of zonder benzine komen te zitten, want er is in de wijde omtrek geen benzinestation te vinden."
Ook al is dit pas dag drie van de reis ik heb het gevoel alsof ik al weken weg ben. We hebben net San Diego en Los Angeles achter ons gelaten en zijn nu op weg naar de grootste gokstad van de wereld, Las Vegas. Al ruim een jaar van tevoren had ik besloten deze reis te gaan maken. Met een organisatie genaamd Trek America zou ik drie weken lang met een internationale groep door het Zuidwesten van de Verenigde Staten trekken. Na een jaartje zeer zuinig leven had ik het geld bij elkaar en op 11 juli om 6 uur 's morgens stond ik met al mijn bagage klaar op Schiphol om te vertrekken naar het grote avontuur. Gelukkig ging ik niet helemaal alleen, Esther, een vriendin van mij ging mee.
Flaporen
De eerste dag van de rondreis ontmoeten we de overige acht groepsleden en de reisleider. Het blijkt dat iedereen uit Europa komt, behalve de reisleider want dat is een rasechte Amerikaan. Met zijn flaporen en vrolijke gezicht weet ik dat dit een reisleider uit duizenden is.
Josh, de reisleider, leidt ons naar het busje waar we alle bagage bovenop moeten zetten. Dit lijkt mij op het eerste gezicht nogal onmogelijk, omdat ik mijn 25 kg wegende koffer nooit boven mijn hoofd kan tillen. Maar gelukkig komen mijn redders in nood al snel, twee jongens uit de groep tillen mijn koffer zonder moeite op het dak. Ik besef dat dit busje drie weken lang mijn thuis is en als ik de omvang van de bus vergelijk met de grootte van de groep word ik niet veel vrolijker.
Een grote kermis
Las Vegas komt in zicht! Na 5 uur lang niets anders te hebben gezien dan woestijn, komen de immense casino's ons al uit de verte tegemoet. Uit de radio schalt een oude opname van Elvis, want wat past er nu beter bij Las Vegas dan The King? Josh rijdt ons over 'The Strip', aan deze vierbaans weg staan alle grote casino's. Van New York tot Parijs van het Verre Oosten tot Venetië, je kan het zo gek niet bedenken. Ieder casino heeft een thema en het ene is nog mooier dan het andere, je kijkt er je ogen uit. En 's avonds beland ik in een hele andere wereld. Zoveel neonlichten heb ik nog nooit gezien. En alsof dat nog niet genoeg is, heeft Josh voor ons de volgende avond een 'surprise'. We mogen in een super streched limo voorzien van champagne en kale chauffeur over 'The Strip' rijden. Nu weet ik hoe een filmster zich moet voelen, dit is geweldig! Las Vegas is gewoon een grote kermis en als je maar genoeg geld meeneemt kun je je hier best een tijdje vermaken. Maar na twee nachten in Vegas gaan wij op weg naar onze volgende bestemming, Grand Canyon.
Een wereldwonder
Geen woord kan de schoonheid van Grand Canyon beschrijven. Twee miljard jaar geschiedenis is hier te vinden in de lagen van de canyon. Uitgesleten door de kracht van één rivier is de Grand Canyon ontstaan en nog steeds is hij in beweging. Nadat we de tenten hebben opgezet gaan we voor het eerst dit wereldwonder aanschouwen. Er zijn veel mensen, maar ondanks dat heerst er een stilte. Als de zon onder is veranderen de kleuren en vallen er schaduwen. Ik ben er helemaal stil van, zoiets is niet te beschrijven. De volgende dag wekt Josh ons om 4 uur in de nacht. Het is vroeg en koud, maar voor een 'Grand Canyon sunrise' is dat het wel waard. Als de zon eenmaal op is, wordt het als snel een stuk warmer. Om zes uur 's morgens loop ik samen met de groep over het Bright Angel Trail de canyon in. De heenweg is makkelijk, maar we moeten er rekening mee houden dat de weg terug veel zwaarder is. En dat is ook niet teveel gezegd, half bewusteloos kom ik na een hike van 2 mile bergopwaarts weer boven. Maar het maakt me allemaal niets uit, want het was prachtig. Na een laatste zonsondergang boven de canyon is het tijd om afscheid te nemen, want we moeten weer verder.
Indianen en cowboys
Na een dag bij Lake Powell, is het tijd voor een reis door 'Indiancountry'. Monument Valley is het grootste Indianenreservaat van Amerika. Hier wonen vandaag de dag nog Navajo indianen die heel primitief leven en in hogans wonen, hutten van hout en klei. Samen met Tanu, een Indiaanse gids, stappen we in een jeep en crossen we door het landschap dat bekend is van de vele western films. Het hoogtepunt voor mij is als we op een plek zijn waar we rotstekeningen in de muur kunnen zien. Het idee dat duizenden jaren geleden indianen hier op de muur hebben getekend, geeft me koude rillingen. Dan zegt Tanu ons te gaan liggen de grond, als ik omhoog kijk zie ik een rots in de vorm van een vogel. Dan begint Tanu opeens te zingen, een indianenlied. Het klink mooi, de rotsen weergalmen zijn stem en het zand voor zijn voeten wordt omhoog geblazen door de wind. Als hij stopt met zingen stopt ook de wervelwind. Dan pakt hij zijn fluit en speelt erop. Het is heel onwerkelijk en indrukwekkend, dit zal ik nooit vergeten.
Diezelfde avond verblijven we niet op een normale camping, maar bij een cowboyfamilie. Betty and Rusty's cowboycamp is er speciaal om mensen van het cowboyleven te laten proeven. Als we na een zeer kronkelige weg de ranch oprijden komt Betty ons al tegemoet. Ik zie een vrouw van in de zestig, met grote bril, cowboyhoed en spijkerbroek. Een echte cowgirl dus. Ze laat ons een hogan zien. "Hier mogen jullie vannacht in slapen", zegt ze. Josh had ons al verteld over haar man Rusty. "Niemand weet precies hoe oud hij is, maar hij kan wel doorgaan voor tweehonderd", zei hij. Ik begrijp meteen wat Josh bedoeld als ik Rusty zie. Een krakende stem zegt "Hi folks, how are you doin?" Voorzien van cowboyhoed, sporen, lang grijs haar inclusief baard en een broek met het kruis op de knieën. Dit is pas een echte oude cowboy, prachtig! Ik heb me twee dagen terug heel stoer opgegeven voor paardrijden. Maar de moed begint me nu langzaam in de schoenen te zinken, wat zijn die beesten groot zeg. Eenmaal in het zadel gehesen met de hulp van 'good old Rusty' gaan we met een groepje van 6 op weg. Het eerste half uur zit ik heel stijf in het zadel. Ik durf me niet te verroeren, stel dat het paard op hol slaat als ik een rare beweging maak.
Maar gelukkig doet het paard precies wat ik wil. Het is een prachtige tocht, we gaan over kliffen, door valleien en rijden de zon tegemoet. Ik voel me net een ster in een westernfilm, het is heel onwerkelijk. Eenmaal weer terug op de ranch heb ik meteen al last van zadelpijn, tja ik ben ook niet gewend om 4 uur lang op een paard te zitten. In het kamp verblijft ook nog een andere trekgroep en 's avonds is het showtime. Betty en Rusty zingen cowboyliedjes uit de oude doos bij het kampvuur. Helaas is er geen douche in het kamp en gaan we allemaal stinkend onze slaapzak in. De volgende ochtend worden we om half acht gewekt door Betty voor het ontbijt. Rusty komt met al zijn oude cowboykleren naar buiten en dit resulteert in een hilarische verkleedpartij. Daarna leert Rusty ons lasso werpen. Dit lijkt makkelijker dan het is, maar het is wel leuk om te doen. Dan is het tijd om te vertrekken en Betty en Rusty zwaaien ons uit. Ik weet zeker dat ik deze dag niet snel zal vergeten.
Arches, Bryce canyon en Zion
Op naar ons derde nationale park, namelijk [Arches. De eerste dag in dit park maken we een redelijk zware tocht naar Delicate Arch. Arches zijn bogen die zijn ontstaan door de kracht van de natuur. Wind, water en zon zorgen voor een wonderschoon landschap waarin de Arches centraal staan. De tweede dag in dit park gaan we raften op de Colorado Rivier. Met z'n tienen worden we in een raft gepropt en gelukkig hoeven we niet zelf te roeien. Het is prachtig weer en de zon weerkaatst tegen de meters hoge kliffen om ons heen. Na Arches gaan we naar Bryce canyon. Bryce canyon is het kleinste nationale park, maar wel een van de mooiste. Het lijkt net of er tienduizend vingers uit de grond omhoog steken.
Alles is felrood gekleurd en tijdens zonsondergang worden de kleuren nog mooier. Helaas hebben we hier maar weinig tijd, want de volgende ochtend gaan we op weg naar Zion. Voor de reis had ik nog nooit van dit nationale park gehoord, maar het is er zeker niet een om te vergeten. Dit park is veel groener dan de andere parken en je kan er fantastische wandelingen maken. Herten en eekhoorns ontmoeten elkaar bij de Virgin rivier. Ze worden niet gestoord door de toeristen, want dit park is nog geen grote trekpleister. 's Middags gaan we een hike maken waarbij we voor een groot deel door een rivier moeten lopen. Dat wordt dus natte voeten, maar geen nood want de verkoeling heb ik hard nodig. Het is namelijk zo'n 40 graden. Lopen in een snelstromende rivier is heel apart maar wel moeilijk. Je loopt op rotsen en bij elke stap heb ik het idee dat ik languit ga. Maar mijn wandelstok geeft me genoeg houvast om me staande te houden. Het is er prachtig, we worden omringd door felrode kliffen, het water is kristalhelder en de zon schijnt op de rotsen. Dit is het paradijs!
Yosemite
Na meer dan een week in de staten Arizona en Utah te hebben doorgebracht gaan we nu weer terug naar Californie. Ik vind het jammer dat we het Wilde Westen gaan verlaten, maar ik weet zeker dat ik hier nog een keer terugkom, er is nog zo veel te zien. Onze volgende bestemming is Yosemite National Park. Vroeger was dit wonderschone gebied eigendom van de Indianen en was het afgesloten voor de blanken. Maar toen de blanken eenmaal waren doorgedrongen tot Yosemite Valley waren de Indianen snel vertrokken. Nu komen er jaarlijks drie miljoen mensen een bezoek brengen aan dit park.
Terwijl we Yosemite binnenrijden vertelt Josh ons over de zwarte beren, want die leven hier in het wild. Hij vertelt wat we moeten doen in het geval we er een tegenkomen en wat we vooral niet moeten doen. Maar hij zegt ons hier geen zorgen over te maken, want er komen jaarlijks heel veel toeristen naar het park die er ook (bijna) allemaal weer levend uit komen. Maar het idee dat je 's nachts in je tent verrast kunt worden door een beer geeft me de koude rillingen. De ijkpunten van Yosemite zijn Half Dome en El Capitan. Half Dome is een koepelvormige rots die in de ijstijd in tweeën is gesplitst.
El Capitan is de grootste granieten monoliet, een uit een stuk bestaande rots, ter wereld en is een ware uitdaging voor vele bergbeklimmers. Samen met drie anderen uit de groep ga ik langs de Vernal en Nevada falls. Dit is een tocht van zo'n 12 kilometer en dan loop je niet op mooie geasfalteerde wegen, maar het is er ontzettend mooi. In Yosemite Valley vallen de Yosemite falls in drie etappen neer in de vallei. Deze waterval is de hoogste van Amerika en die wil ik graag eens met eigen ogen zien. Helaas gaat het feest niet door, want deze waterval is droog! 's Avonds zit ik aan de marshmallows bij het kampvuur op de camping. In mijn ooghoek houd ik alles in de gaten, want zwarte beren komen soms de camping een bezoekje brengen.
Op zeven heuvels
Na twee nachten in het prachtige Yosemite gaan we een bezoek brengen aan San Francisco. We verblijven hier drie nachten in een hotel en dat is maar goed ook, want na twee weken kamperen is iedereen wel toe aan een echt bed. San Francisco staat bekend om zijn mist, wind en lage temperaturen dit door de invloed van de baai waar de stad aan ligt. Er is ook niets teveel gezegd, want door alle mistflarden kan ik de Golden Gate Bridge niet goed zien, waar we op dat moment overheen rijden. We worden door Josh afgezet op Fisherman's Warf waar we gaan lunchen. Het is hier behoorlijk druk en de geur van vis is onmiskenbaar aanwezig. Pier 39 en Fisherman's Warf zijn op de Golden Gate na de meest toeristische attracties van de stad. Het is er dan ook zwart van de mensen en je struikelt over de souvenirshops, maar het is er wel gezellig.
De afgelopen weken heb ik mijn benen uit mijn lijf gelopen in de nationale parken, maar in San Francisco zou ik het rustiger aan gaan doen. Heb ik het toch even mooi mis, want San Francisco is gebouwd op zeven heuvels. Als je ergens wilt komen moet je heuvel op en heuvel af, niet bepaald ontspannend dus. Maar in hier hebben ze een oplossing voor, de cable car. Een ritje kost je twee dollar en dan sta je wel als haringen in een ton. Maar het echte 'San Francisco-gevoel' is er wel. 's Avonds eten we in Chinatown en als het donker wordt heb ik het gevoel in een straat van Hong Kong te lopen. Helaas kan ik geen bezoek brengen aan Alcatraz, de gevangenis waar de zwaarste bandieten van de wereld gezeten hebben. Je moet namelijk al weken van tevoren kaartjes reserveren, want The Rock wordt met de jaren steeds populairder. Ondanks het tegenvallende weer en de mist vind ik San Francisco een geweldige stad en na drie dagen is het tijd om verder te gaan.
Goodbye America
We rijden langs de kust van de Stille Oceaan in twee dagen terug naar Los Angeles. We nemen de mist uit San Fransiso mee, maar evengoed is het uitzicht over de rotsachtige kust ontzettend mooi. Josh vertelt ons onze ogen goed open te houden, want misschien duikt er wel een grijze walvis uit de golven omhoog. Geen grijze walvis, maar wel dolfijnen! We eindigen de reis met een bezoek aan de vrolijkste plek op aarde, Disneyland. 's Avonds neemt iedereen afscheid van elkaar, ik krijg een brok in mijn keel. "Zal ik ze ooit nog eens terug zien?" De reis was geweldig en ik ga met tegenzin naar mijn hotelkamer. Morgen vliegen Esther en ik weer terug naar Nederland. Ik zal Amerika missen, het land van de cowboys, canyons en mega grote coca cola's. Goodbye America...
750.080
