Door het zuidwesten

Om 7.00 uur trekken we de voordeur van ons huis dicht en vertrekken we naar vliegveld Beek (Maastricht-Aachen Airport). Om 7.40 uur checken we in waarna we in het restaurant nog een kop koffie en thee drinken. Nadat we afscheid hebben genomen van onze brengers gaan we door de douane, vanaf de vliegtuigtrap zwaaien we nog even naar de thuisblijvers en we vertrekken om 8.45 uur richting Schiphol. Het weer is uitstekend en we kunnen dan ook de hele vlucht naar buiten kijken. Als we om 9.30 uur in Amsterdam aankomen kopen we nog een lekker geurtje en gaan op weg naar gate F4.

Los Angeles

We sluiten achteraan in de lange rij en wachten 30 min. voordat onze handbagage is gecheckt. Om 12.00 uur mogen we eindelijk instappen en om 12.20 uur gaan we de lucht in voor een vlucht van 10 uur en 45 minuten over een afstand van 8965 km. Het is onvoorstelbaar dat zoveel mensen in zo'n korte tijd op hun plaats zitten.

De vlucht gaat voorspoedig en we landen om 14.05 uur in Los Angeles. In Nederland is het dan 23.05 uur. Echt moe zijn we niet. De douaneformaliteiten nemen niet zo heel veel tijd in beslag (waar ik overigens wel op gerekend had). Buiten gekomen laten we ons door een shuttle bus van Hertz naar het verhuurstation brengen. Een upgrade voor een family van nemen we maar niet omdat deze $ 20.00 per dag extra kost.

We krijgen dus gewoon onze Ford Windstar die we in Nederland hebben gereserveerd. Volgens de reisgidsen en brochure is deze auto geschikt voor 7 personen en 4 grote koffers. Mooi niet dus, bij de auto aangekomen blijkt dat de 4 koffers er met geen mogelijkheid in passen. Dus uiteindelijk toch maar terug naar de balie voor een grotere auto.

De man die ons eerder had geholpen raadt ons een Ford Excursion aan. Deze auto kost $ 20.00 per dag extra maar biedt voldoende plaatst aan 8 personen en heel veel bagage.

Nadat ik Paul van Hertz erop heb gewezen dat volgens de brochure de Ford Windstar ruim genoeg is voor 4 koffers rammelt hij wat op de computer en deelt ons mede dat we de Excursion voor $ 10.00 per dag extra kunnen krijgen. Omdat we geen andere keuze hebben en omdat we nu toch wel moe beginnen te worden nemen we dit aanbod aan.

Als Fred in de auto komt aanrijden kijken we onze ogen uit: wat een slagschip! We laden onze bagage probleemloos in en gaan op weg naar ons eerste hotel.

Fred moet even wennen aan de automaat en de grootte van de auto maar rijdt zonder problemen het spitsuur van LA in. Het is inmiddels 16.30 uur en de wegen zijn overvol. We nemen de Interstate 405 richting Anaheim.

Anaheim

Anaheim werd in 1857 door Duitse immigranten gesticht. De naam Anaheim betekent "thuis aan de rivier". De Duitse immigranten namen uit het Rheinland boompjes mee en ontwikkelden Anaheim tot de wijnhoofdstad van Californië. Tegen het einde van de 19e eeuw werden de wijnbergen getroffen door een parasiet die de wijnheuvels vernielde. Sinaasappels werden daarna geplant en er ontstond een nieuwe industrie. Tegenwoordig is Anaheim niet meer een door sinaasappelbomen omgeven stad, maar een drukke voorstad van Los Angeles met als drukste attractie Disneyland!

Ik heb meer moeite met kaartlezen dan Fred met autorijden. De Rand McNally is normaalgesproken toch een goede kaart, dus het zal wel aan mij liggen. Na een half uur kom ik er achter dat we niet op de 405 maar op de 105 rijden. Ik begin eindelijk te begrijpen hoe het werkt. Nu ik het een beetje door heb gaat het vlot. Zonder ons te verrijden staan we om 17.30 uur bij het hotel.

Van buiten zit het Inn Suite Hotel in Anaheim er sjofel uit, maar de family suite die we (overigens zonder bijbetaling) krijgen is prima; groot, schoon en van alle gemakken voorzien.

Pap en Mam slapen in een woon/slaapkamer met een kingbed en wij in een kamer met 2 queenbedden. Beide kamers zijn met elkaar verbonden door een tussendeur en we hebben allebei een eigen badkamer. We laten de airco op volle toeren draaien en de temperatuur is al snel aangenaam.

De kinderen hebben in de auto geslapen maar zijn nu klaarwakker en willen zwemmen. Fred en Pap gaan met hen op zoek naar de "pool" en mam en ik brengen de koffers op orde. Als ze terugkomen trekken we luchtigere kleding aan want het is 25ºC.

We nemen de auto en rijden een paar blocks. De kaart is echter niet gedetailleerd genoeg en al snel zijn we de weg kwijt. Op gevoel rijden we richting hotel en komen daar om 20.30 uur weer aan. De kinderen slapen weer en worden ook zo in bed gelegd. Pap en Fred gaan bij het Australisch restaurant "Outback" dat naast het hotel ligt iets te eten halen. Na een eeuwigheid komen ze terug met 3 porties frites een paar kippenpootjes en $38.00 armer (schrik!). Het eten is niet te eten: de friet is veel te zout en aan de kip zit bijna geen vlees. Na een paar hapjes gaat dan ook alles in de vuilnisbak. Ik vraag me af wat we de rest van de vakantie te eten krijgen.

Om 21.30 uur liggen we allemaal in bed. Doodmoe, want we zijn tenslotte al 24 uur wakker.

Dag 2: dinsdag, 26 juni 2001

Disneyland (Anaheim)
Mijlstand begin : 9503
Mijlstand eind : 9522
Afstand : 19 mijl (30,6 km)

Het is 3.48 uur en Fred, Max en ik zijn al klaarwakker. Robin ligt nog heerlijk te slapen. Om 4.30 uur is ook Robin wakker en om de tijd te doden spelen we een potje "Uno".

Als blijkt dat Pap en Mam ook al vroeg wakker zijn gaan we om 6.30 uur ontbijten in het hotel. Het ontbijtbuffet is erg goed (o.a. koffie, thee, warme chocomel, jus d'orange, melk, appelsap, roerei, gebakken aardappeltjes, yoghurt, cereals, wafels, geroosterd brood etc.) en bij de prijs van de overnachting inbegrepen. Met goed gevulde magen gaan we daarna op weg naar Disneyland.

Disneyland in Californië werd in 1951 geopend en is het eerste park van Walt Disney.

Het park is snel gevonden, het parkeren van de auto verloopt vlot en met een shuttle- bus/treintje worden we naar de ingang gebracht. We kopen entreekaartjes ($ 44.00 per volwassene en $ 33.00 per kind) en zijn om 8.30 uur in het park.

Om een beetje een overzicht te krijgen rijden we eerst met de Disneyland Railroad een rondje om het park. Het hele park is verdeeld in 8 afzonderlijke gebieden , die elk een eigen thema hebben. Behalve Main Street met enkele winkeltjes is er Adventureland (met o.a. Indiana Jones Adventure en Jungle Cruise), Frontierland (met o.a. Big Thunder Mountain Railroad), Fantasyland (met o.a. It's a small world en Matterhorn Bobsleds), Tomorrowland (met o.a. Space Mountain, Honey I shrunk the audience en Autopia), Mickey's Toontown (met o.a. Goofy's Bounce House en Gadget's Go Coaster), New Orleans Square (met o.a. Pirates of the Caribbean) en Critter Country (met o.a. Splash Mountain).

Omdat het erg druk is maken we een aantal keren gebruik van het fastpass-systeem. Bij de ingang van een aantal attracties staan automaten waar je je entreekaartje instopt. Je krijgt dan een ticket uit de automaat waarop de tijd staat aangeven wanneer je terug mag komen. In de tussentijd kunt je iets anders gaan doen. Als je dan op de aangegeven tijd terugkomt hoef je hooguit nog 10 minuten te wachten: ideaal!

Om 19.00 uur zijn we doodmoe en besluiten terug te gaan naar het hotel. Zelfs de kinderen gaan zonder te zeuren mee. Ondanks de grote hitte en de drukte in het park was deze dag echt de moeite waard.

Dag 3: woensdag, 27 juni

Los Angeles (Anaheim) - Lake Elsinore - San Bernardino National Forest - Palm Springs

Mijlstand begin : 9522
Mijlstand eind : 9700
Afstand : 178 mijl (286,5 km)

Natuurlijk zijn we ook vanochtend weer vroeg wakker en we ontbijten weer om 6.30 uur. Na het ontbijt vullen we de koeltassen met ijs (de kinderen hebben al gauw de ijsblokjes machine ontdekt en vinden dat een prachtig apparaat) en laden we onze bagage in de grote "Amerikaanse bak" en vertrekken richting Palm Springs. We rijden via Lake Elsinore omdat we daar naar een outlet center willen. Om 9.00 uur komen we daar aan en omdat de winkels pas om 10.00 uur open gaan moeten we nog een uur wachten.

We wandelen wat rond en bekijken de etalages. Om 10.00 uur kopen we voor de kids een paar Nike spullen en rijden dan door naar het San Bernardino National Forest.

De Nationale Parken en Nationale Monumenten, Nationale Recreatiegebieden en historische plekken in Amerika vallen onder de "National Park Service", en deze valt dan weer onder de bevoegdheid van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. De z.g. Park Rangers, te herkennen aan de groene uniformen en de beroemde hoed, houden toezicht in de parken, geven antwoord op vragen en houden regelmatig informatieve praatjes.

Vóór het bestaan van de National Park Service bekommerde het leger zich om de beschermde gebieden. Om een park te bezoeken moet altijd een entreeprijs betaald worden. Op die manier draagt iedereen zijn steentje bij om de Nationale Parken in stand te houden. De prijs varieert van $ 5.00 tot $ 20.00 per auto. Om diverse Nationale parken te bezoeken is het kopen van een National Parks Pass aan te bevelen. Deze kost $ 50.00 en is een jaar geldig.

Bij het visitor center is heel wat nuttige informatie en brochures in diverse talen te verkrijgen. Ook wordt heel vaak een dia- of filmvoorstelling getoond. Het is altijd een goed idee om even te informeren naar de toestand van de wegen. Door gevaar of wegwerkzaamheden kunnen die gesloten zijn.

Elk National Park heeft 3 basisregels:

1. Take only memories, leave nothing but footprints (neem niks uit het park mee en laat ook niks achter).

2. Do not feed the animals (dieren mogen niet gevoederd worden).

3. Stay on the designated paths (blijf op de aangeduide paden).

In alle Nationale Parken zijn picnic-plekjes voorzien. De parken hebben ook restaurants en cafetaria's. De scenic drive leidt ons door hele droge, kale bergen en een groen dennenbos. Het San Bernardino National Forest is ongeveer 660,000 ha groot. Het bos wordt omringd door de hoogste bergen in Zuid-Californië. Achter de bergen, midden in de dorre vlakte ligt een groen stadje. Van bovenaf hebben we een mooi uitzicht.

We rijden door en komen via Palm Desert in Palm Springs. Palm Springs ligt in de Colorado woestijn, aan de voet van de San Jacinto Mountains. De aanwezige mineraalbronnen trekken al jaren vele bezoekers aan. Door zijn idyllische locatie dient deze plaats vaak als achtergrond voor Hollywood-films. Palm Springs is de heetste stad in Californië.

Het hotel (Best Western Inn at Palm Springs) is snel gevonden en al om 14.00 uur checken we in. Het is 41ºC maar volgens de hoteleigenaar zou het deze tijd van het jaar tussen de 49 en 53ºC moeten zijn (puf, puf).

We parkeren de auto voor de hotelkamer en laden onze bagage uit, trekken onze zwemkleren aan en gaan lekker zwemmen. Het water is heel warm. Na het zwemmen en douchen stappen we in de auto en rijden een stukje door Palm Springs. Het is een leuk en aardig plaatsje maar er is niets te doen. We eten bij Denny's (geen culinaire hoogstandjes, maar het smaakt goed).

Als we weer bij het hotel zijn vraagt Fred of we ergens kunnen E-mailen. We worden het stadje weer ingestuurd want volgens de hoteleigenaar kun je bij "coffee dot com" internetten. Pap en Mam blijven in het hotel en gaan op tijd naar bed. Fred en ik gaan met de kids op zoek naar het internet-café.

We zoeken en zoeken en op het moment dat we besluiten terug te gaan naar de auto zien we het cafeetje liggen. We lezen onze mail en sturen een berichtje terug. Het is hier zo warm dat de terrasjes gekoeld worden door een sprinklersysteem. Koude nevel wordt over de terrasjes geblazen. Het is hier echter zo warm dat de nevel wel verkoelt, maar je wordt niet nat.

Terug in het hotel werk ik dit dagboek bij en daarna gaan we slapen.

Dag 4: donderdag, 28 juni

Palm Springs - Yoshua Tree National Park - Kingman

Mijlstand begin : 9700
Mijlstand eind : 10057
Afstand : 357 mijl (574,5 km)

We lagen om 9.45 uur in bed en zijn vanochtend om 5.00 uur weer wakker.

Dit is niet erg want we kunnen vroeg op pad en hebben de hele dag de tijd om van alles te zien. Na het ontbijt, bestaande uit koffie, sap en Danish (smaakt goed) vullen we de koeltassen weer met ijs en verlaten om 7.50 uur het hotel. Vandaag wacht ons een lange trip door de desert naar Kingman.

We rijden vanuit Palm Springs naar de zuidingang van het Joshua Tree National Park. Hier kopen we voor $50,- de National Parks pass.

Joshua Tree National Park is een gebied van 1360 km2. De naam komt van de bomen die er terug te vinden zijn. De Joshua Tree is een bepaalde soort yucca. De naam werd gegeven door de Mormonen die deze bomen zagen op hun weg naar het Westen en er de profeet Joshua met opgeheven armen in herkenden. Joshua Tree National park is prachtig bij zonsopgang en/of zonsondergang. Er zijn indrukwekkende granietformaties en enkel bergketens te zien. De woestijn geeft leven aan verschillende soorten fauna en flora.

Onderweg in het park stoppen we verschillende keren en zijn onder de indruk van dat wat we zien. Ik had niet gedacht dat dit park zo mooi zou zijn. Als we weer uit het park zijn (aan de noordkant) stoppen we bij een supermarkt om onze lunch te kopen.

We kijken onze ogen uit: zelfs het kleinste dorp heeft een ongelooflijk grote supermarkt. We kopen een broodje gezond (een sub van een halve meter) en eten daar met 6 personen van. Wat over is bewaren we in onze koeltas.

Het is nu 21.40 uur en nog steeds 34ºC, maar toch al afgekoeld, want vanmiddag was het 43ºC. Om 17.00 uur komen we aan in ons Hotel in Kingman. Het hangt er vol met Route 66 souvenirs. De Route 66, van Chicago naar Los Angeles, was de eerste grote snelweg in Amerika en was 4000 km lang. Na onze spullen op de kamers te hebben gezet nemen we eerst een duik in het zwembad.

Voor we een pizza gaan eten bij Pizzahut sturen we vanuit het hotel eerst een E-mail naar huis. Om 21.45 uur duiken we het bed in, buiten is het 34ºC, lekker afgekoeld, want vanmiddag was het 43ºC. Gelukkig bestaat er airco.

Dag 5: vrijdag, 29 juni

Kingman - Grand Canyon - Williams

Mijlstand begin : 10057
Mijlstand eind : 10382
Afstand : 325 mijl (523 km)

Om 5.30 uur zijn we wakker. Vandaag wacht ons een van de hoogtepunten van deze reis: de Grand Canyon! Na het ontbijt bestaande uit sap, koffie, cereals, Danish and toast gaan we op pad. Buiten is het alweer 30ºC.

Vanuit Kingman rijden we over de Historic Route 66 naar Seligman. Het landschap is uitgestrekt, wijds en heel indrukwekkend. Onderweg komen we pure "Route 66 nostalgie" tegen. Erg leuk allemaal.

In Seligman nemen we de Interstate 40 richting Williams en Flagstaff. Aangekomen in Williams missen we de afslag naar de Grand Canyon en besluiten via Flagstaff te rijden. De route is mooi en de omgeving heel groen. Om 12.30 uur komen we aan bij de Grand Canyon.

De Grand Canyon (een van de zeven wereldwonderen) valt ongetwijfeld onder de mooiste en populairste Nationale Parken in Amerika. Oorsponkelijk bevolkt door verschillende Indianenstammen, werd het gebied later verkend door de Spanjaarden. Die waren echter op zoek naar de "Seven Cities of Cibola", oftewel de zeven steden van goud waarover ze in Mexico gehoord hadden. Ze hadden echter weinig interesse in de "kloof". Pas in het begin van de 19e eeuw kwamen Amerikaanse pioniers op ontdekkingsreis naar de Grand Canyon. Dankzij hen is het gebied van de dag opengesteld voor iedereen.

De Grand Canyon werd zo'n 6 miljoen jaar geleden gevormd door de Colorado rivier. Er is nu nog altijd erosie, maar in mindere mate omdat ondertussen al enkele dammen in de Colorado rivier gebouwd zijn, waardoor deze aan kracht heeft ingeboet. De Grand Canyon is 360 km lang, 1,6 km diep en de breedte varieert tussen 6,5 en 30 km.

Zowel de North Rim (noordrand) als de South Rim (zuidrand) kunnen bezocht worden. De South Rim is het meest toeristisch. Als je gaat wandelen vergeet dan zeker geen water mee te nemen (om uitdroging te voorkomen). Ook is het aan te bevelen een trui of jasje mee te nemen want binnenin de Grand Canyon zijn verschillende klimaatzones.

Een mooie stop is Yavapai Point. Vooral 's morgens vroeg en 's avonds laat is het hier druk want de zonsopgang en -ondergang zijn er heel mooi. Bij Mather Point zie je de Grand Canyon vanuit een ander gezichtspunt. Hier kun je tot vlak bij de rand lopen, waar enkele balustrades staan.

Een van de mooiste stops is Desert View Point. Hier staat een uitkijktoren van waaruit je nog een mooier zicht op de canyon hebt. We laten onze National Parks pass zien en gaan richting visitor center. Hier luisteren we naar parker Marker die een verhaal vertelt over de California condor. Hierna nemen we de shuttle naar de East Rim. Als je uit de bus stapt en naar de Canyonrand loopt weet je niet wat je ziet. Zo groots en schitterend. De Canyon is zo overweldigend dat het niet echt lijkt. We lopen ook een stukje rim trail, maar omdat het erg warm is (32ºC) nemen we de shuttle naar de West Rim. Hier nemen we nog wat foto's, filmen de prachtige canyon en gaan terug naar de auto. Om 18.00 uur verlaten we het park. Jammer dat we maar zo weinig tijd hebben gehad, maar we moeten nog op zoek naar ons hotel, Quality Inn, in Williams.

Na een tijdje zoeken en twee keer vragen komen we tot de ontdekking dat het plaatsje Williams bestaat uit verschillende delen langs de I40. Om 19.45 uur vinden we dan ook eindelijk het hotel. We krijgen een ruime kamer en eten daarna in het restaurant van het hotel. Het is niet echt goedkoop in Amerika: vandaag betalen we voor 6 personen $ 78.00. Na het eten willen de kinderen nog even zwemmen. Het is erg afgekoeld en het water is koud, binnen een half uur zijn we dan ook weer binnen. Om 22.45 uur gaan we eindelijk naar bed.

Dag 6: zaterdag, 30 juni

Williams - Monument Valley - Kayenta

Mijlstand begin : 10382
Mijlstand eind : 10669
Afstand : 287 mijl (461,9 km)

Om 5.30 uur zijn we weer wakker en gaan na een uitgebreid ontbijt om 8.10 uur weer op pad. (Het ontbijt was erg goed. Er stonden zelfs bekers met beslag om zelf wafels te bakken.) Via Flagstaff rijden we naar Kayenta. Voorbij Flagstaff wordt de natuur weer dor en droog. De route is prachtig en we genieten volop.

We rijden door het land van de Navajo's en we vragen ons af wat deze mensen hier doen. Het is heet en we zien alleen dorre bergen. In Kayenta komen we langs ons hotel maar rijden over de highway 163 door naar Monument Valley. Het gebied is weer uitgestrekt, wijds en ongelooflijk mooi. De weg is kaarsrecht en het eind is niet te zien. We rijden eerst helemaal door tot in Mexican Hat en gaan dan terug op zoek naar het visitor center van Monument Valley.

De National Parks pass is hier niet geldig en we betalen $ 3.00 per persoon entree. Voorbij de entree besluiten we de route door Monument Valley zelf te rijden, we hebben niet voor niets een 4 wheel drive. Wat is het hier ongelooflijk mooi. We kennen Monument Valley al uit tijdschriften, uit de film en van reclames, maar nu we dit ongelooflijke landschap met eigen ogen zien zijn we toch wel heel erg onder de indruk. De rotsen zijn zo groot en indrukwekkend dat je je heel klein voelt en je verwacht elk moment een invasie van cowboys en Indianen.

Tijdens de route door dit mooie indianenland komen we erachter dat onze videocamera niet goed functioneert. We balen hier ontzettend van maar filmen toch maar door, je weet maar nooit. Later blijkt dat de camera te warm is geworden en na afkoelen bovenop de airco is het probleem gelukkig verholpen.

Bij de uitgang van het reservaat kopen we van de plaatselijke bevolking nog wat souvenirs en gaat op zoek naar ons hotel. Om 19.00 uur checken we in in de Best Western Whetterill Inn in Kayenta. De kamer die we krijgen is heel groot en (net als in alle voorgaande hotels) weer superschoon. Het hotel beschikt over een overdekt zwembad en terwijl de het buiten 36ºC is is het zwembadwater ijskoud.

Na het zwemmen en douchen gaan we eten bij McDonalds, veel andere keuze is er niet. Natuurlijk vinden de kinderen dat niet erg: zij smullen van een Happy Meal en spelen in het klimtoestel. Bij terugkomst in het hotel kopen we nog wat kaarten en souvenirs (magneetjes en theelepeltjes). Buiten begint het te druppelen, maar het is nog steeds erg warm.

De kinderen spelen nog een spelletje Uno en daarna gaan we moe naar bed.

Dag 7: zondag, 1 juli

Kayenta - Lake Powell - Page

Mijlstand begin : 10669

Mijlstand eind : 10847

Afstand : 178 mijl (286,5 km)

De Wetherill Inn is het eerste hotel waar we geen ontbijt krijgen en we vertrekken dan ook om 8.05 uur met een lege maag vanuit Kayenta.

Als we 5 minuten onderweg zijn kom ik erachter dat we de map met alle papieren niet bij ons hebben. We rijden terug en ik vertel de receptioniste dat we iets op de kamer hebben laten liggen. Ik krijg de sleutel en vind de papieren onder het bed. Ik heb ze gisteravond op bed gelegd en ben vergeten ze op te ruimen. Dit zal niet snel nog eens gebeuren.

Vanochtend zijn er wolken aan de lucht en het is maar 26ºC. We rijden de weg die we gisteren zijn gekomen (Highway 160) terug en stoppen in Tuba City bij een supermarkt om ons ontbijt te kopen. Dit bestaat uit Danish, bananen, cola en chips!!! Na Tuba City nemen we de 89 North richting Page. Vlak voor Page kopen we nog wat Indiaanse souvenirs en als we in Page aankomen is het 11.00 uur en 36ºC.

De stad Page is gebouwd voor de arbeiders die aan de Glen Canyon Dam werkten. Opvallend in de stad zijn de vele kerken van verschillende geloofsrichtingen. De stad is het centrum van verschillende bedrijven die trips maken naar Glen Canyon National Recreation Area.

Panoramische vluchten over Lake Powell, de Glen Canyon en de Grand Canyon vertrekken vanaf de luchthaven in Page. Lake Powell boottochten en raft trips worden georganiseerd in de Wahweap Lodge bij het meer. Lake Powell is gevormd na de bouw van de stuwdam in de Glen Canyon waar de Colorado rivier doorstroomt en is nu een recreatiegebied.

De door generatoren opgewekte electriciteit van de dam wordt aan zeven staten verkocht. Lake Powell heeft een lengte van bijna 298 km. Het is het op een na grootste waterreservoir van Noord Amerika en als het meer vol is moet men 3200 km lopen om rond het meer te komen.

De Glen Canyon dam werd gebouwd tussen 1956 en 1963. Hij is 457 m lang en 212 m hoog. In 1980 was het meer volgelopen met water en zag het er uit hoe het er vandaag de dag uitziet.

Page is niet erg groot en we vinden ons hotel dan ook snel. Als we willen inchecken moeten we wachten tot 15.00 uur. Het hotel krijgt een opknapbeurt en staat in de steigers en het zwembad is gesloten. Gelukkig mogen we gebruik maken van het zwembad van het hotel aan de overkant van de straat (ook een Best Western). We melden ons aan de balie aan de overkant maar hier weet men van niets. Op het moment dat ik boos begin te worden komt Fred binnen en zegt dat ernaast nog een Best Western hotel ligt. Als we daar gaan vragen krijgen we van een vriendelijk meisje handdoeken en wijst ze ons de weg naar het zwembad.

De kinderen vinden het prachtig: een halve dag zwemmen in plaats van autorijden. Ze zijn niet uit het water te krijgen en Robin speelt met een Indiaans meisje. Ze heet Tia en terwijl haar moeder in het hotel aan het werk is mag zij zwemmen.

Als we om 15.00 uur inchecken gaan we eerst douchen. De kamer is prima. We hebben voor de derde keer achter elkaar geen koelkast dus halen we maar ijsblokjes uit de machine. Na het douchen vallen we alle vier in slaap. Als we om 18.00 uur wakker worden voelt Fred zich niet lekker, waarschijnlijk te veel zon gehad. Fred besluit niet mee te gaan eten en dus gaan Pap, Mam, Robin, Max en ik met ons vijven op zoek naar een restaurant. We komen terecht bij een Ken's Old West. Een steakhouse dat erg "Western" uitziet. Jammer voor Fred want dit is wat hij graag wilde en uitgerekend nu is hij ziek.

Hopelijk voelt hij zich morgen weer beter.

Dag 8: maandag, 2 juli

Page - Bryce Canyon National Park

Mijlstand begin : 10843
Mijlstand eind : 10975
Afstand : 132 mijl (212,4 km)

Om 6.15 uur zijn we allemaal weer wakker. Fred is gelukkig weer beter. Airco aan, een zak ijs in de nek en een pijnstiller doen dus wonderen. Na het ontbijt in het hotel zoeken we een plek waar we kunnen internetten. We sturen een E-mail naar huis en kijken wie de Formule 1 race in Magny Coure heeft gewonnen. Bij het plaatselijk postkantoor kopen we postzegels en posten we de ansichtkaarten voor de thuisblijvers. Voordat we weer op pad gaan gaan we nog even naar Wal-Mart. Robin koopt een paar skeelers die al heel lang op haar verlanglijstje staan. Max krijgt een radiografisch bestuurbare auto. Als souvenir kopen we een honkbalknuppel met bal.

Als we alles hebben ingeladen gaan we op weg naar Bryce. Op de highway 89 besluiten we niet via Kanab te rijden maar een afkorting te nemen. We hobbelen 2 uur en 15 minuten over een onverharde weg door een schitterend landschap voordat we in Cannonville aankomen.

De rit was niet echt comfortabel maar zeer de moeite waard. Om 13.30 uur komen we aan in Bryce. Het regent een beetje en het is maar 17ºC maar wat we hier zien is ongelooflijk mooi.

Bryce Canyon staat bekend om de meest kleurrijke rotsformaties ter wereld, in de vorm van torens, gecreëerd door erosie. Deze rotsen, ook wel "hoodoos" genoemd, zijn rood, bruin en geel getint door de diverse grondstoffen, zoals ijzer, aanwezig in het gesteente. Van mei tot oktober is het een perfect park om paard te rijden, er waait altijd een koele bries en in de winter is het een ideaal gebied om te skiën. Een paar van de beste uitkijkpunten in het park zijn: Sunrise Point, Sunset Point en Rainbow Point.

De Grand Canyon is mooi en overweldigend, maar wat we hier zien is mooier, veel mooier. We bekijken de Bryce Canyon vanaf Sunrise Point en daarna vanaf Sunset Point. De zon breekt door en het wordt al heel snel warm, heel warm. We filmen, maken foto's en besluiten dan om de canyon af te dalen. We lopen de Navajo trail en kijken onze ogen uit. Het is hier zo mooi dat ik foto's blijf maken. Wat jammer dat we hier maar een dag kunnen blijven. De Navajo trail is kort en heel goed te doen met kinderen. Het is wel erg warm en berg op lopen is pittig, maar het is de moeite zeker waard. Als we boven komen drinken we heerlijk koel water uit de kraan, we werpen een laatste blik op de canyon en vertrekken richting hotel.

Om 18.30 uur checken we in in de Bryce View Lodge. De hotelkamer oogt schoon, maar dat is dan ook alles. De kamer is klein en sober ingericht, het minste hotel tot nu toe. De badkamer is ook heel erg klein en het ziet er niet erg fris uit. Ik had me hier heel wat meer van voor gesteld en ben blij dat we hier maar een nacht blijven. Na het douchen kopen we nog wat souvenirs in de leuke winkeltjes die er allemaal uitzien als een cowboydorpje. We eten in Ruby's Inn van het buffet. We weten dat het gebruikelijk is om een bepaald percentage van de rekening aan fooi te betalen en hebben hier ook geen moeite mee. Waar ik wel moeite mee heb is het feit dat de serveerster de fooi al op de rekening erbij schrijft. We ronden het bedrag dan ook naar beneden af.

Als we om 23.00 uur in bed liggen hebben we een mooie dag achter de rug.

Dag 9: dinsdag, 3 juli

Bryce - Kanab - Zion

Mijlstand begin : 10975
Mijlstand eind : 11109
Afstand : 134 mijl (215,6 km)

Vanochtend zijn we al om 5.45 uur wakker. De Bryce View Lodge is een verschrikkelijk hotel met slechte bedden. Als we alles in de auto hebben gezet halen we Pap en Mam op die in een ander gebouw van de Lodge slapen. Zij zijn vergeten dat Utah mountain time heeft (het is dus 1 uur later) en hebben zich verslapen. Om 8.15 uur is iedereen klaar en vertrekken met lege maag richting Kanab.

Kanab ligt ten zuidwesten van Bryce Canyon National Park en ten zuidoosten van Zion National Park en bevindt zich in een schitterende omgeving. Fort Kanab was gebouwd in 1864 aan de oostelijke oever van de Kanab Creek ter verdediging tegen de Indianen en als basis voor verkenning.

Doordat het fort herhaaldelijk werd aangevallen door Indianen werd het in 1866 gesloten, maar een groep Mormoonse missionarissen hebben het fort later in beslag genomen en hebben de huidige stad opgericht in 1870.

Honderden western films en TV-afleveringen zijn in de omgeving gefilmd. In Kanab ontbijten we met spek, eieren, toast en gebakken aardappelen. De kinderen eten French toast. De porties zijn groot en voor de rest van de dag is onze maag gevuld. We zijn naar Kanab gereden om een cowboydorpje te vinden dat dienst heeft gedaan als filmdecor. Als we er uiteindelijk aankomen treffen we alleen maar kitsch en nemen niet eens de moeite om uit de auto te stappen.

We vervolgen onze weg via de Coral Pink Sand Dunes. Aangekomen bij het State Park betalen we $ 4.00 entree en stappen uit om naar de zandduinen te kijken. Het is heel warm, het State Park is erg klein en de zandduinen worden voornamelijk gebruikt door mensen met quads. Volgens de Rand McNally rijden we op een doodlopende weg maar we besluiten deze toch verder te rijden. De weg is helemaal niet doodlopend maar is nu onverhard en we rijden langs afgelegen ranches. Ongemerkt verlaten we Utah en rijden een stukje door Arizona. Uiteindelijk komen we op de 389 en rijden richting Hurricane de staat Utah weer binnen.

Aan het begin van de middag komen we aan in Zion en alweer kijken we onze ogen uit. Ook hier is het weer onvoorstelbaar mooi. Verschillende rivieren hebben zich een weg gebaand door het zand- en kalkgesteente en hebben daardoor diepe kloven met hoge wanden gemaakt. Bij iedere lichtinval komen de kleuren weer anders tevoorschijn. Als het in de winter veel gesneeuwd heeft komt in het voorjaar de gesmolten sneeuw door de rotswanden naar buiten en ontstaan er allerlei watervallen.

We komen het park binnen via de zuidingang, we rijden eerst de route met onze eigen auto en als we de auto bij het visitor center hebben geparkeerd nemen we de shuttle bus door het park. Bij Weeping Rock stappen we uit en lopen de korte trail naar de rots waaruit water druppelt. Het is warm en het water uit de rots zorgt voor verkoeling. De kinderen blijven er een tijdje onder staan en zijn door en door nat. In deze warmte (43ºC) geen enkel probleem. We nemen weer de shuttle en rijden naar de Temple of Sinawava. Als we zijn uitgestapt, lopen Fred, Pap, Robin en Max naar het riviertje met bergwater en gaan pootjebaden. Het water is ijskoud en de keien heel glad. Robin glijdt uit en valt languit in het water; jammer dat dit niet op de video staat. Als we een tijdje hebben genoten van de omgeving nemen we de shuttle bus naar de auto en gaan dan op zoek naar ons hotel, de Comfort Inn in Hurricane.

Omdat we de reis zelf hebben samengesteld hebben we geen enkele routebeschrijving, maar de hotels zijn heel eenvoudig te vinden. Om 19.00 uur komen in het hotel aan; wat een verademing na de Bryce View Lodge. De kamers zijn ruim, mooi en schoon. We kleden ons snel om, vragen aan de receptie een handdoek en gaan zwemmen. Het water is lauwwarm en het zwembad klein, maar het is heerlijk. Na een uurtje zwemmen en een frisse douche gaan we op zoek naar iets te eten.

In Hurricane stoppen we bij Jerry's Café; van buiten ziet er niet echt fris uit maar omdat we geen zin hebben in McDonalds of BurgerKing gaan we naar binnen. Een goede keuze zo blijkt, want het eten is prima en de prijzen laag. We eten met 6 personen voor $ 43.00 onze buikjes vol. Als we weer bij ons hotel aankomen besluiten we om nog even te gaan midgetgolven. We amuseren ons prima en stellen vast dat oma een natuurtalent is. Als we om 23.00 uur naar bed gaan is het buiten nog steeds 38ºC.

Dag 10: woensdag, 4 juli (Independence Day)

Zion - Hooverdam - Las Vegas

Mijlstand begin : 11109
Mijlstand eind : 11405
Afstand : 296 mijl (476,4 km)

Na een heerlijke nachtrust zijn we om 7.00 uur weer klaarwakker. Na het ontbijt met toast, jam, Danish en fruit vertrekken we om 8.30 uur over de interstate 15 richting Las Vegas. We passeren de grens met Arizona en zetten de klok weer een uur terug. Het is pas 9.30 uur en de temperatuur is al opgelopen naar 38ºC. Een aantal mijlen verder overschrijden we weer de grens, nu met Nevada. De weg is lang en saai, het landschap droog en kaal. Onderweg komen we veel auto's tegen met boten erachter: Amerikanen die hun vrije dag op Lake Mead willen doorbrengen. Als we in de buurt van Las Vegas komen besluiten we eerst naar de Hooverdam te gaan. Het is erg druk, maar we melden ons toch aan voor een tour en zijn onder de indruk van wat we hier zien. In 1935 werd de Hoover stuwdam geopend. Deze dam in de Colorado rivier is 215,5 m hoog en 364,2 m breed en vormt Lake Mead.

De bouw van deze dam heeft tot de grote bloei van Las Vegas geleid. Na de middag rijden we door naar Las Vegas, waar de temperatuur al is opgelopen naar 43ºC. Las Vegas (Spaans voor "vruchtbare tuinen") is een oase in de woestijn met een lekker droog klimaat. 's Zomers kan het erg heet zijn.

Mormonen vestigden zich hier in 1855, langs de handelsweg van Santa Fe naar Californië. Na twee jaar tevergeefs geprobeerd te hebben mijnen te ontginnen is de nederzetting verlaten. Nadat (in 1903) de Union Pacific Railroad spoorlijn bij de stad kwam begon de ontwikkeling van de stad pas echt. Na de tweede wereldoorlog werden er casino's gebouwd en daarmee kwam er een geweldige opbloei in de stad. Gokken werd in de staat Nevada officieel in 1931. In 1946 werd het eerste hotel/casino (Flamingo Hilton) gebouwd langs de "Strip" (Las Vegas Boulevard).

Las Vegas slaapt nooit; 24 uur per dag kan er roulette en blackjack gespeeld worden en ook de eenarmige bandieten (slot machines) gaan nooit uit. Wereldberoemd zijn de shows en ook de trouwkapelletjes, waar je binnen enkele minuten kunt trouwen. De stad glittert en glimt van de neon-reclame.

We rijden de stad binnen over de Interstate 215. Als we bij de Strip aankomen vergapen we ons aan de grote hotels. Wat een glitter en een kitsch en wat is dit leuk! Door de drukte doen we er een eeuwigheid over om bij ons hotel Circus Circus te komen, maar echt erg vinden we het niet want er is van alles te zien. Als we bij ons hotel aankomen stappen Mam en ik uit om in te checken en Fred zoekt een parkeerplaats voor de auto. In de hal zoeken we de balie om in te checken maar we zien alleen een lange rij mensen.

We sluiten aan en moeten 45 minuten wachten voordat we aan de beurt zijn. Ondertussen kijken we om ons heen, wat een mensenmassa, en het is echt waar: ze zijn big en bigger, verschrikkelijk.

Als we eindelijk bij de balie aankomen zijn we blij met onze reservering want we vernemen dat het hotel (3746 kamers) vol is. We checken in en krijgen twee kamers op de 13e verdieping. Ze zijn groot, mooi en schoon. Helaas hebben we geen spectaculair uitzicht. We douchen en gaan dan het hotel verkennen. Gelukkig hebben we een plattegrond want het is zo groot dat je dreigt te verdwalen. Er is o.a. een McDonalds en een "gok-verdieping" voor de kids (jong geleerd is oud gedaan). De meeste mensen sjouwen grote plastic vuilniszakken vol knuffels mee. We verbazen ons hierover en vragen ons af wat ze hier mee moeten.

Robin en Max eten een Happy Meal en doen spelletjes, allebei winnen ze de eerste knuffel (hier blijft het niet bij en uiteindelijk lopen ook wij met zo'n plastic zak).

Na de eerste gok-ervaring van de kids gaan we naar buiten en lopen richting Treasure Island. Het is er echter heel druk want iedereen wil het piratengevecht zien. We besluiten door te lopen naar de Venetian. Dit hotel is werkelijk schitterend. Het plafond is net de echte lucht. Er zijn echte kanalen met gondels en gondeliers. Ook is er een levensgroot San Marco plein met terrasjes en restaurantjes. Het is ontzettend mooi maar ook heel duur. Vanuit de Venetian lopen we naar The Mirage. In Las Vegas vind je zowat op iedere hoek en in ieder hotel een wedding chapel en overal zie je bruidsparen lopen.

Bij The Mirage kijken we voor het hotel naar een vulkaanuitbarsting en in de hal naar een witte tijger van Siegfried en Roy. We worden nu toch wel moe en onze voeten doen pijn van het vele lopen. Als we weer bij ons hotel zijn gaan we eten bij het Italiaans restaurant Stivali. We eten een lekkere pizza, Max is ondertussen aan tafel in slaap gevallen en we dekken heb toe met servetten want de airco staat wel erg hoog. Verkleumd van de kou komen we weer buiten. Max wordt wakker en wil meteen weer "gokken". De kinderen spelen nog een spelletje en om 22.15 uur liggen ze in bed. Opa en Oma bieden aan op te passen en Fred en ik maken van dit aanbod dankbaar gebruik zodat we zelf ook een gokje kunnen wagen. We gaan naar de slot machines en ik win een paar dollar. Fred kijkt alleen maar toe; hij heeft geen zin in dit geestdodende spelletje. De gewonnen dollars verdwijnen al weer snel in de slot machine en voordat ik het weet sta ik met lege handen. We lopen richting de kinderafdeling en amuseren ons tussen de kids.

We winnen een paar knuffels, bekijken een circusact en gaan om 12.30 uur maar weer richting onze kamer. Terwijl Las Vegas bruist zijn wij in dromenland.

Dag 11: donderdag, 5 juli 2001

Las Vegas

Mijlstand begin : 11405
Mijlstand eind : 11427
Afstand : 22 mijl (35,4 km)

Vanochtend hebben we lekker "uitgeslapen"; we zijn pas om 8.00 uur wakker. Omdat we nog een nachtje blijven hoeven we niet met koffers te sjouwen en gaan we eerst naar het ontbijtbuffet in Circus Circus en eten voor $ 5.99 p.p. zoveel als we kunnen. Ongelooflijk wat een keuze: gebakken aardappelen, roerei, warme ham, bacon, loempia's, pannenkoeken, wafels, french toast, Danish, muffins, croissants, vers fruit, melk, cereals, sappen, frisdrank, koffie, thee en nog veel meer. Na het ontbijt nemen we de bus en rijden over de Strip in zuidelijke richting. We stappen uit bij ter hoogte van hotel Excalibur en nemen een kijkje in dit middeleeuws kasteel. Ook hotel Monte Carlo en New York New York bekijken we. In dat laatste hotel neem ik een heerlijk watermassage.

We lopen nu weer over de Strip naar het noorden en in een winkeltje kopen we een paar magneetjes en kunnen we internetten en onze mailtjes beantwoorden.

We gaan nog naar hotel Bellagio en nemen daarna bij hotel Alladin de bus terug naar Circus Circus. Hier willen de kinderen nog even "gokken". Om 16.00 uur gaan we even op bed liggen om onze voeten rust te gunnen. Op TV zien we dat in Overton waar we gisteren doorheen zijn gekomen een flash flood is geweest. De overstroming was zo erg dat mensen door de brandweer uit hun auto moesten worden gered.

Als onze voeten weer een beetje zijn bijgekomen van het vele wandelen nemen we de auto en rijden over de Strip in zuidelijke richting naar een Outlet center. Hier koopt Fred nieuwe sandalen van Nike, want de sportschoenen zijn toch wel warm. Bij Esprit koop ik voor Robin nog een leuk topje en daarna vertrekken we weer richting hotel. Het is inmiddels donker geworden en honderdduizenden lampjes verlichten de hotels aan de Strip: het ziet prachtig uit!

Als we langs het Bellagio rijden zien we net het groot waterorgel in actie: muziek van Frank Sinatra schalt door de omgeving en grote fonteinen spuiten het water metershoog de lucht in. We rijden de hele Strip naar het noorden en gaan daarna naar Freemont Street. De buurt is niet echt fris en we vertrekken dan ook weer snel naar het hotel.

We eten wat bij McDonalds en wagen nog een gokje. Max is doodmoe en als hij in bed ligt, met Opa en Oma als oppas op de kamer (met verbindingsdeur) gaan Fred en ik met Robin op stap. In het hotel bevindt zich Adventure Dome met o.a. een achtbaan (met 2 loopings), een wildwaterbaan en een schommelschip. Ook zijn er botsauto's en kun je er verschillende spelletjes doen. Fred en Robin maken in een ritje in de achtbaan ($ 5.00 p.p.) en Robin is dolenthousiast. We wandelen nog wat rond en hoewel Las Vegas nooit slaapt gaan wij toch maar naar bed.

Dag 12: vrijdag, 6 juli

Las Vegas - Death Valley

Mijlstand begin : 11427
Mijlstand eind : 11589
Afstand : 162 mijl (260,7 km)

Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we om 11.00 uur richting Death Valley. Het is bewolkt en het ziet ernaar uit dat het vandaag gaat regenen. Voordat we de stad uitrijden slaan we nog wat frisdrank en water in. Ook gooien we de tank nog eens vol. Las Vegas is ongelooflijk: zelfs bij de tankstations staan slot machines.

Onderweg naar Death Valley horen we op de radio dat diezelfde middag tussen 13.30 en 13.45 uur een flash flood wordt verwacht op de Strip in Las Vegas; zijn we dus net op tijd weg. We rijden weer over lange eenzame wegen waarvan we het einde niet kunnen zien. We vragen ons af hoe we over de bergen moeten komen want het lijkt wel of de weg bij de bergen doodloopt. Natuurlijk is dit niet het geval en als we in Death Valley komen stoppen we even bij Zabriskie Point om van het uitzicht te genieten. Het is prachtig, het lijkt net een schilderij. Het is warm maar niet zo heet als we verwacht hadden.

Death Valley, de vallei van de dood, heeft zijn naam gekregen in de winter van 1849, toen de pioniers dachten een directere weg naar de goudvelden gevonden te hebben. Omdat ze te weinig proviand mee hadden genomen vonden verschillenden de dood. Later werd in deze vallei het mineraal borax en ijzererts gevonden, hetgeen ontginning tot gevolg had.

Death Valley is een van de heetste plekken op aarde en in de zomer kan de temperatuur dan ook oplopen tot 56,6ºC. Per jaar wordt maar 5 cm regen gemeten, hetgeen genoeg is voor de ca. 900 plantensoorten.

Het diepste gedeelte van de vallei (Badwater genaamd) ligt 86 m onder de zeespiegel en is het laagste punt van Amerika. Het hoogste punt is 3315 m.

De oorsprong van deze vallei begon ca. 3 miljoen jaar geleden toen enorme krachten in het binnenste van de aarde de aardkorst in blokken deed openbreken. Enkele van deze blokken vielen om waardoor bergen en dalen ontstonden. Tijdens de ijstijden werden de dalen gevuld met water en ontstonden grote meren. Door verdamping bleven modder en minerale zouten op de bodem achter.

We komen om 14.15 uur aan in Furnace Creek, het is bewolkt en "maar" 43ºC. Bij de receptie van de Furnace Creek Ranch checken we in en mailen even naar huis. Bij de betaalautomaat vullen we onze beurs weer met dollars en brengen daarna onze spullen naar de kamer en gaan zwemmen.

Het zwembad is groot en we verheugen ons op de verkoeling. Maar dat valt tegen want na drie slagen zwemmen ben je buiten adem, het lijkt wel badwater, zo warm is het. Na 1½ uur wordt de bewolking dikker en zien we in de verte bliksemschichten. Op het moment dat we ook de donderslagen horen besluiten we terug te gaan naar de kamer om te douchen. Hier in Death Valley maken we iets unieks mee: het regent! Het is weliswaar heel warm (38ºC) maar het regent! Binnen enkele minuten staat het terras bij onze kamer blank. Voor de zekerheid zetten we al onze spullen op de bedden (je weet tenslotte maar nooit) en gaan op weg naar het restaurant. Het is inmiddels afgekoeld naar 25ºC maar de regen voelt aan als een warme douche. Normaal zou het hier nu 50ºC moeten zijn. Dat we dat missen vinden we niet echt erg.

We eten voor $106.00 in de "Coffee shop", een normaal restaurant met een uitgebreide kaart. Het zit helemaal vol terwijl in het ernaast gelegenheid steakhouse maar 1 tafeltje bezet is. De prijzen zijn daar dan ook gigantisch.

Het is inmiddels 20.00 uur en weer droog. We spelen nog en spelletje Uno en kijken TV.

Dag 13: zaterdag, 7 juli

Death Valley - Yosemite National Park - Oakhurst

Mijlstand begin : 11589
Mijlstand eind : 11937
Afstand : 348 mijl (560 km)

Voordat we om 8.45 uur op weg gaan naar het Yosemite Park kopen we iets te eten in het winkeltje in Furnace Creek, gooien de tank vol en vragen bij het visitor center of alle wegen begaanbaar zijn. We krijgen het advies om op de 190 te blijven want de andere wegen zijn door de regenval niet of nauwelijks begaanbaar en daarom afgesloten.

Als we vertrekken is het maar 29ºC maar wel erg drukkend. Voor vandaag voorspellen ze hetzelfde weer als gisteren. Voorbij Stovepipe Wells koelt het af naar 20º C!!!

En dat in Death Valley! Vlak voor Lone Pine vallen een paar druppels, maar dat stelt niet veel voor. Het is 11.00 uur, 23ºC en de weg is saai. Om 13.30 uur komen we aan bij de Tioga pass in het Yosemite Park, het is afgekoeld naar 10ºC en het regent. Door de wolken is het uitzicht beperkt, maar de sneeuw kunnen we op de bergen zien liggen.

Yosemite National Park is het meest geliefde park van Californië en ook het mooiste. Het ligt in het westelijk deel van de Sierra Nevada. Het gebied werd National Park in 1890. Indrukwekkend zijn de watervallen (o.a. Yosemite Falls en Bridalveil Falls), de steil oprijzende graniet-rots "El Capitan" en de prachtige natuur. De watervallen behoren tot de grootste op aarde. Door het Yosemite dal gaat een weg die in een cirkel (loop) loopt. Deze is gedeeltelijk eenrichtingsverkeer. Om naar het dorp te komen moet deze loop helemaal afgelegd worden, hetgeen een mooie ontdekkingstocht is.

We komen bij een meer op een hoogte van 9538 ft en het is 8º C. Echt leuk vinden we het niet, het park is heel mooi maar we hadden beter weer verwacht. We stoppen bij het visitor center, waar de houtkachel een heerlijke warmte verspreid en kopen een plattegrond van het park.

De rit door het park is lang, maar het park is schitterend mooi met heldere meren, beken, mooie bergen en groene bossen.

De weg slingert naar beneden en hoe lager we komen hoe warmer het wordt. Als we om 17.15 uur bij ons Best Western hotel in Oakhurst aankomen is het alweer 29ºC. Het hotel is heel mooi met in de hal een openhaard en een waterval. Ook de kamer is mooi, netjes en schoon. Natuurlijk gaan we eerst zwemmen. Tussen de planten en struiken zoeken we het zwembad en de jacuzzi. Het water is koud, niet te vergelijken met het badwater in Death Valley. Na het zwemmen en douchen eten we bij een barbecue restaurant, een echt Amerikaanse tent. Ze hebben er heel veel soorten bier uit het vat en er hangen ontzettend veel reclameborden. Een leuke plek waar we lekker eten.

Dag 14: zondag, 8 juli

Yosemite National Park

Mijlstand begin : 11937
Mijlstand eind : 12071
Afstand : 134 mijl (215,6 km)

"Happy Birthday to you, happy birthday to you ....." Vandaag is Fred jarig, hij wordt getrakteerd op een verjaardagliedje. Met z'n allen gaan we op weg naar de supermarkt om ons ontbijt te kopen.

We kopen koffie, broodjes, beleg, en een flesje(!) boter. De boter kun je niet op je brood smeren maar sprayen. Bij een verjaardag hoort Limburgse vlaai, maar omdat ze dat in Amerika niet kennen kopen we gebakjes.

Het ontbijt eten we op onze hotelkamer op en om 10.00 uur gaan we op pad naar het Yosemite Park.

We laten bij de entree onze National Parks pass zien en rijden naar Mariposa Grove om de sequoia's te bekijken. We besluiten om een tour per shuttle te doen. Dit blijkt een goede keuze, want de rondrit van een uur hadden we met de kinderen nooit te voet kunnen doen en op deze manier zien we heel veel "reuzenbomen" die erg hoog en erg oud zijn. Ook zien we langs de weg een paar herten.

Er worden verschillende fotostops gemaakt en we krijgen ruim de tijd om alles van dichtbij te bekijken. De chauffeur vertelt van alles over dit stukje van het park en na een uur zijn we een bijzondere ervaring rijker.

We kopen een paar souvenirs en gaan op weg naar Glacier point. Als we Mariposa Grove uitrijden zien we dat de weg ernaar toe afgesloten is en dat de rangers alle mensen terugsturen. Het is er te druk, geen parkeerplaats meer te vinden. Gelukkig waren wij nog op tijd. Van deze drukte merk je alleen iets op de wegen, de parkeerplaatsen en de view points. Als je gaat wandelen valt de drukte reuze mee: het park is heel groot.

De weg naar Glacier Point is lang en slingert door de bomen naar boven. Ook bij Glacier Point is het druk, maar het uitzicht is werkelijk prachtig. (Maar het is er ook koud, voor het eerst in deze vakantie hebben we onze fleece trui nodig.) We hebben een geweldig uitzicht over het park. We zien van hier uit El Capitan en we zien ook hoe de Yosemite Falls 740 meter naar beneden denderen in de Merced River.

Als we een tijdje van dit uitzicht hebben genoten rijden we de weg weer terug naar beneden en gaan op zoek naar de Breidalveil Falls. We parkeren de auto op een bijna vol parkeerterrein en lopen door het bos naar de waterval om foto's te maken. Fred en Pap klauteren een stukje over de rotsblokken. Het is er erg druk, maar de waterval is prachtig. Als het begint te onweren gaan we terug naar de auto en rijden naar Yosemite Valley. Zoals de naam als zegt ligt dit in een vallei tussen alle hoge rotsformaties in. Tussen het groen liggen diverse campings en het is er druk.

We rijden een rondje en stappen alleen maar uit om een paar foto's te maken. Het is inmiddels 17.00 uur, de temperatuur is opgelopen naar 23ºC en we besluiten terug te gaan naar het hotel. Als we na 1½ uur rijden weer bij het hotel komen is het 33ºC.

Fred en Pap gaan met de kinderen zwemmen en Mam en ik draaien een machientje was. 's Avonds gaan we eten in het restaurant van het hotel. Tijdens het eten (dat overigens heel goed smaakt) krijgt Fred nog een cadeautje van Pap en Mam: een houten beertje dat hij 's ochtends in de souvenirshop in Mariposa Grove had gezien. Hij vond dit heel mooi maar had het niet gekocht. Een goede keuze van pap en mam want Fred is er heel blij mee.

Na het eten herinneren we ons het gebak dat nog in de koelkast staat. We eten het als toetje.

Het was een geweldige dag en we nemen ons voor hier ooit nog eens terug te komen.

Dag 15: maandag, 9 juli

Yosemite National Park - San Francisco

Mijlstand begin : 12071
Mijlstand eind : 12267
Afstand : 196 mijl (315,4 km)

Voordat we om 9.15 uur naar San Francisco vertrekken haalt Fred brood en beleg in de supermarkt. Voor Max, die slecht eet, neemt hij een potje Nutella ($ 3.50!) mee. Een goed idee want nu begint ook hij de dag met een gevulde maag.

Na het ontbijt op de hotelkamer vullen de kinderen, zoals elke dag, de koeltassen met ijs.

We rijden via Merced, Modesto, Manteca, Tracy en Livermore naar San Francisco. De weg is niet bijzonder en zelfs saai, maar als we San Francisco binnenrijden over de San Francisco Bay Bridge hebben we een schitterend uitzicht op de skyline van de stad.

San Francisco wordt vaak de mooiste stad van Amerika genoemd en is gelegen op een natuurlijk, heuvelachtig schiereiland van 48 km lang en 10 km breed. Typisch voor de stad zijn de beroemde cable cars, de mooie rijtjeshuizen in Victoriaanse stijl en de steile straten. De stad aan de baai was eens de grootste en belangrijkste stad van Californië. In 1849 woonden hier ongeveer 500 mensen, maar in de jaren van de goudkoorts steeg het aantal inwoners gestaag. In 1906 was er een geweldige aardbeving, waarna velen uit angst de stad verlieten. Toen het wat rustiger werd, steeg het aantal weer; tegenwoordig wonen hier meer dan 715,000 mensen. Samen met de steden Oakland, Berkely en Richmond telt de stad zo'n 3 miljoen inwoners.

In de stad is het druk en er is veel eenrichtingverkeer maar we vinden ons hotel, in de buurt van Union Square, zonder problemen. We stoppen voor de deur en laten de koffers naar de kamers brengen. Fred brengt de auto naar de parkeergarage ($ 25.00 per dag) en laat de auto parkeren. Uiteraard kost dit alles een paar dollar fooi.

Na het inchecken gaan we op pad. Het is maar 18ºC maar we vinden het niet koud genoeg om een trui aan te trekken. Aan Powell Street nemen we de cable car richting Fisherman's Warf en Pier 39.

We betalen $ 2.00 per persoon en rijden door de streets of San Francisco tot aan het eindpunt in Hyde Street. Bij aankomst zijn we door en door koud en hebben er spijt van dat we onze trui niet hebben meegenomen.

Fisherman's Warf en Pier 39 zijn supertoeristisch, maar we vinden het toch leuk om te zien. In de baai zien we Alcatraz liggen en de boten met toeristen varen af en aan.

We vervolgen onze weg richting Lombard Street. De heuvels in San Francisco zijn zo stijl dat je bijna je handen op de grond kunt zetten en op handen en voeten naar boven kunt kruipen.

Het is jammer dat je dit op de foto en video niet goed kunt overbrengen. Als we helemaal buitenadem bij het bochtige straatje (the crookedest street in the world) aankomen blijkt dat we hier niet alleen zijn. We filmen en maken foto's net als de vele Japanners.

Vervolgens lopen we naar Hyde Street en sluiten aan in de rij voor het ritje met de cable car terug naar Union Square.

We vinden de Amerikanen over het algemeen erg vriendelijk en belangstellend (nieuwsgierig?). Tijdens deze vakantie spreken veel mensen ons aan en vragen waar we vandaan komen. De meeste denken dat we Duits praten. Al wachtend in de rij voor de cable car raken we in gesprek met een Amerikaans gezin dat ook denkt dat we uit Duitsland komen. We leggen uit dat we uit Nederland komen en Limburgs dialect spreken. Zij vertellen dat ze uit Pennsylvania komen en 5½ jaar in Duitsland hebben gewoond. Terug in Amerika zijn ze met hun vier kinderen in Colorado Springs gaan wonen. Zij zijn nu al drie dagen in San Francisco en als we in de cable car stappen krijgen we van hen nog een paar sightseeing tips mee.

We besluiten een van hun adviezen op te volgen en stappen uit bij Chinatown om onze weg verder te voet te vervolgen. Chinatown ligt tegen het financiële district aan en is een van de grootste Chinese gemeenschappen buiten Azië.

Het is leuk om te zien, je waant je in China. Zelfs de straatnamen staan in het Chinees op de bordjes.

Weer in de buurt van Union Square eten we een supergrote en heerlijke hamburger bij Planet Hollywood en gaan dan terug naar het hotel.

Pap en Mam gaan nog even mee naar onze kamer, we versturen een paar E-mailtjes naar huis en verheugen ons op morgen.

(Het hotel is net een doolhof en 's ochtends vertelt mam dat ze de weg naar hun kamer niet konden vinden. Ze hebben een tijdje gezocht en verschillende gangen doorgelopen als uiteindelijk blijkt dat ze al een poosje voor hun eigen kamerdeur hebben staan lachen om deze rare situatie).

Dag 16: dinsdag, 10 juli

San Francisco

Mijlstand begin : 12267
Mijlstand eind : 12267
Afstand : -

We zijn weer vroeg op en gaan om 8.15 uur op pad. Eerst kopen we in een winkeltje ons ontbijt (Danish, bagel, croissant en fruit) en we eten dit op onderweg naar de cable car. We kopen een dagticket voor het openbaar vervoer en rijden met de cable car richting Fisherman's Warf. Bij een van de vele foto- en videowinkeltjes probeert men ons een digitaal fototoestel en een videocamera te verkopen. We gaan hier niet op in en vervolgen onze weg naar Pier 39. We kopen bij een sportzaak een LA Lakers shirt voor een kennis. Hij was al een tijdje op zoek naar zo'n shirt maar kon dat in Nederland nergens kopen.

Vanaf Pier 39 maken we een sightseeing tour met een bus die er uit ziet als een cable car. We rijden over de steile heuvels van San Francisco en zien o.a. het Palace of Fine Art, de Golden Gate Bridge en the Painted Ladies. We maken deze tour niet af maar stappen uit aan Union Square. We lopen even het hotel binnen en bevestigen telefonisch bij North West Airlines onze KLM vlucht terug naar huis. We gaan weer op pad en eten eerst een hapje bij McDonalds. Bij GAP kopen we een blouse voor Max en lopen daarna richting Chinatown. Van hieruit nemen we de weer de cable car naar Fisherman's Warf. Daar kijken we toe hoe voor de deur van verschillende restaurantjes krab, kreeft en oesters worden bereid. We wandelen wat rond en eten bij Pier 39 dure ijsjes en milkshakes ($23.00 voor 2 ijsjes en 4 milkshakes). De cable car brengt ons terug naar Powell Street.

Weer gaan we naar GAP waar Robin nog een leuke schooltas koopt en als we daarna teruglopen naar ons hotel krijgen we de schrik van ons leven. Max steekt de straat over als het voetgangerslicht dit aangeeft. Hij heeft echter niet gezien dat een auto in volle vaart door rood licht rijdt. Met z'n allen gillen we naar Max die (gelukkig maar!) stijf van schrik blijft staan. Een meter verder en hij was er niet meer geweest. In het hotel aangekomen zijn we helemaal van streek. Max zelf is ook helemaal uit z'n huisje en we knuffelen hem bijna fijn.

Dag 17: woensdag, 11 juli

San Francisco - Cambria

Mijlstand begin : 12267
Mijlstand eind : 12506
Afstand : 239 mijl (384,6 km)

We verlaten om 8.30 uur het hotel. Het is maar 13ºC en erg druk in de stad. Om 10.30 uur stoppen we bij Subway in Santa Cruz voor ons ontbijt. We gooien de tank nog een keer vol en ik koop bij het tuincentrum naast het tankstation bloemzaadjes.

De medewerkster vertelt ons dat het hier maar twee dagen per jaar vriest, maar dat het 's ochtends meestal mistig en fris is (vandaag maar 17ºC). Na 12.00 uur wordt het warmer en komt de wind vanaf de Stille Oceaan.

We vervolgen onze weg over de Highway 1 en genieten van het mooie uitzicht over de Pacific.

Vlak voor Monterey maken we nog een fotostop, waarna we over de Cannery Row richting de 17-Mile Drive rijden. Dit is een schilderachtige weg langs de ruige kust. We betalen $ 8.00 tol en rijden daarna door een bos en langs golfterreinen. We vergapen ons aan de riante villa's en zien de herten lopen over de golfbanen. Hier ligt ook de zeer dure en exclusieve golfclub "Pebble Beach".

Vanaf de 17-Mile Drive rijden we Carmel binnen, een leuk en luxueus stadje dat in 1904 gesticht werd door een groep kunstenaars. Clint Eastwood is hier een tijdje burgemeester geweest en heeft er nog steeds een huis.

Als we Carmel verlaten slingert de Highway 1 opnieuw langs de kust. We rijden uren over deze weg en ondanks de mooie uitzichten over de oceaan zijn we blij als we uiteindelijk in Cambria aankomen. Het hotel ziet er erg leuk uit, binnen brandt het vuur in de openhaard en het is heel sfeervol. Onze kamers zijn ook erg mooi en verzorgd. Als we de koffers naar de kamers hebben gebracht gaan we eerst zwemmen. Het zwembad en de jacuzzi zijn gelukkig overdekt want er g warm is het niet.
Na het zwemmen willen we in het hotel eten, maar het restaurant is vol. We rijden het dorpje in en besluiten te gaan eten bij Robin's.

Helaas voor de kids zijn er geen frietjes te krijgen. Max kiest noodgedwongen voor spaghetti en Robin eet een cheeseburger met chips. De zalm die Pap, Mam en Fred eten ziet er goed uit en smaakt ook zo. Ook de ravioli die ik bestel is prima.

Het restaurant is voor Amerikaanse begrippen chique en de rekening is er ook naar.

Dag 18: donderdag, 12 juli

Cambria - Los Angeles

Mijlstand begin : 12506
Mijlstand eind : 12809
Afstand : 303 mijl (487,6 km)

Voor $ 5.00 per volwassene eten we een uitgebreid ontbijt in het hotel. We vertrekken om 8.50 uur. Het is zonnig, de lucht is strak blauw en het is 16ºC. Ook hier is de Highway 1 weer heel mooi. We zien surfers en bay watchers. Als we in Los Angeles aankomen is de temperatuur weer opgelopen naar 26ºC.

Los Angeles is de grootste stad in Californië. Er leven en wonen meer dan 3 miljoen mensen. Daarbij komen ook nog eens de 80 voorsteden, wat een totale bevolking van 13,8 miljoen mensen geeft. De stad werd in 1769 onder de naam "El Pueblo De Nuestra Senora la Reina De Los Angeles" (het dorp van Onze Lieve Vrouw de koningin der Engelen) gesticht.

Sinds 1850 heet de stad kortweg Los Angeles. Vanwege het aangename klimaat vestigden zich hier meerdere filmmaatschappijen. Beroemd is Hollywood met Sunset Boulevard en Hollywood Boulevard. In een gedeelte van Hollywood Boulevard liggen sterren in het troittoir waarin namen van beroemdheden gegraveerd staan (Walk of Fame). Beverly Hills, met prachtige villa's, is de woonplaats van de jetset. Het winkelparadijs van Beverly Hills heet "Rodeo Drive".

Los Angeles ligt tussen de oceaan en de bergen waardoor aanvoer van frisse lucht heel moeilijk wordt. Hierdoor onstaat smog. Uitlaatgassen en industrie veroorzaken de gele deken die over de stad hangt.

We rijden door Malibu en Santa Monica. We besluiten naar Hollywood te rijden maar het is erg druk op de weg en de Rand McNally is niet gedetailleerd genoeg. We komen wel aan in Hollywood maar vinden het Man's Chinese Theatre en de Walk of Fame niet. We zoeken en rijden maar rond. Het is 15.30 uur als we bij een tankstation stoppen en toch maar een gedetailleerde kaart van LA kopen. Het blijkt dat we de hele tijd in de buurt zijn geweest. We rijden langs de Walk of Fame aan Hollywood Boulevard en vinden de buurt vies en smerig. We stappen niet uit, het is al laat en we vinden het niet echt interessant. Vanuit een zijstraat filmen en fotograferen we in de heuvels snel de letters "HOLLYWOOD" en rijden dan via Sunset Boulevard naar Beverly Hills. Hier vergapen we ons aan de grote huizen en zijn allemaal van mening dat we hier best zouden kunnen wennen. We rijden via Rodeo Drive naar ons hotel op Sepulveda Boulevard en worden in verwarring gebracht door de huisnummers. Omdat de tank aardig leeg raakt gooien we er nog maar voor $ 5.00 benzine in. In de buurt van het vliegveld vinden we zonder problemen het Hacienda hotel en als we uiteindelijk op onze kamer komen zijn we blij dat we hier maar een nacht hoeven te blijven. Gelukkig is het schoon, maar de kamers zijn erg klein en muf. We pakken onze tassen en koffers uit en doen een poging alles fatsoenlijk weer in te pakken. Wat een spullen: dit krijgen we nooit mee!

Na een tijdje in- en weer uit- en weer inpakken lukt het ons vrij aardig alles in de koffers te krijgen. We eten nog iets bij Sizzlers tegenover het hotel. De saladebar is hier geweldig en het eten smaakt heel goed. Uiteindelijk liggen we om 22.30 uur in bed.

Dag 19/20: Vrijdag, 13 juli /zaterdag 14 juli

Los Angeles - Amsterdam - Maastricht - Brunssum

Mijlstand begin : 12809
Mijlstand eind : 12815
Afstand : 6 mijl (9,7 km)

Om 6.00 uur zijn we alweer wakker, de bedden zijn erg slecht. We douchen en pakken de laatste spullen in voor de reis. We laden alles in de auto en laten ons in het hotel uitleggen hoe we het beste naar Hertz kunnen rijden.

Het is nog vroeg (9.00 uur) en eten eerst een broodje bij Subway. Ook gaan we nog even naar Ralph's en kopen hier een paar snackschaaltjes in de vorm van een baseballhandschoen. We leveren nu de auto weer in bij Hertz en nemen de shuttle bus naar het vliegveld. Hier checken we om 11.30 uur in en moeten nog lang wachten op het vliegtuig naar Amsterdam. Dit is de eerste keer dat ik, aan het eind van de vakantie, geen zin heb om naar huis te gaan.

Om de tijd te doden bekijken we de winkeltjes (in vergelijking met Schiphol stelt dit niet veel voor) en kopen nog een paar kleinigheidjes. De kinderen eten iets bij BurgerKing en Fred en ik delen een pizza. Om 16.03 uur vertrekken we uiteindelijk.

Ik geef de kinderen een lepeltje tijmsiroop met codeïne in de hoop dat ze een paar uur zullen slapen. Bij Max werkt dit uitstekend: hij valt na het eten in slaap. Robin heeft geen tijd om te slapen. Zij heeft de stewardess gevraagd of ze mag helpen dus deelt ze nu, gekleed in een blauw KLM-jasje, chips en ijsjes uit.

Tijdens de hele vlucht slaapt ze maar 2 uurtjes, de rest van de tijd brengt ze door bij de stewardessen. Wij kijken intussen twee saaie films (Chocolate en Spy Kids) en proberen een beetje te slapen (lukt niet echt). Vlak voor de landing om 10.51 uur maak ik Max wakker.

Als we in Amsterdam aankomen regent het. We stappen uit en gaan op weg naar Gate C2 voor de vlucht naar Maastricht-Aachen Airport. Deze vertrekt iets later dan gepland.